ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Καλώς ήρθατε στο 16ο talk μας

όσο περνά ο καιρός τα θέματα γίνονται όλο κ πιο συγκεκριμένα, με όλο κ περισσότερη προσωπική βαρύτητα

κ πολύ μου αρέσει

σας είχα αναφέρει κάποια στιγμή στο chat

ότι στις συνεδρίες μου

βλέπω συνέχεια το συγκεκριμένο θέμα να εμφανίζεται

και παρατηρώ τις δυσκολίες που προκαλεί

αυτή η εσωτερική μας τάση να παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά στην καθημερινότητα και τη ζωή μας.

Είμαι λοιπόν super ενθουσιασμένη

που σήμερα θα μιλήσουμε γι' αυτό το θέμα

οι ερωτήσεις σας, για ακόμα μία φορά

θα αποτελέσουν τη βάση της σημερινής μας συζητήσης

και φυσικά αν προκύψει οποιαδήποτε άλλη ερώτηση

κατά τη διάρκεια του το talk μας, με χαρά να το συζητήσουμε

Οι ερωτήσεις σας αυτή τη φορά ήταν:

1. Γιατί π.χ. σε μια ερωτική ή φιλική σχέση, που ο άλλος μπορεί να περνάει κάτι δικό του μες το μυαλό του και δεν είναι πολύ ένθερμος ή τελωσπαντων όπως ήταν όταν ήταν στα καλά του, τρέχουμε να σκεφτούμε πως έχει κάτι μαζί μας, ή κάτι του κάναμε λες και περιστρέφονται όλα γύρω από εμάς? Γιατί στρέφουμε αυτη την ενέργεια προς τα εμάς; Ότι εμείς κάναμε κάτι κακό;

2. Γιατί αντιδράω υπερβολικά σε κακά σχόλια ή κριτική ενώ έχω μάθει πως η αντίδραση του άλλου τις πλείστες φορές έχει να κάνει με τον ίδιο, είναι καθρέφτης, γιατί ενοχλούμαι τόσο πολύ από τα όχι και τόσο καλά σχόλια?

3.Πόσο εύκολο είναι να σταματήσω να παίρνω τα πράγματα προσωπικά?

4.Υπάρχουν εργαλεία?

5.Μήπως έχω κι εγώ άλυτα θέματα μέσα μου και γιαυτό τα παίρνω προσωπικά?

6. Θέτοντας τα όρια μας, μπορούμε να αποτρέψουμε το να πάρουμε κάτι προσωπικά;

7. Πως μπορούμε να ζούμε μια πιο ξέγνοιαστη ζωή;

Για ακόμα μία φορά το θέμα του μήνα

είναι κάτι που μας αφορά όλους

κ δεν υπάρχει κάποιος που να μην έχει επηρεαστεί

από αυτό λίγο ή πολύ σε κάποια φάση της ζωής του

και γι' αυτό θεωρώ πολύ σημαντικό

το να έχουμε αρχικά την απαραίτητη γνώση,

κ στη συνέχεια τις κατάλληλες πρακτικές

και μηχανισμούς για να μπορούμε να το διαχειριζόμαστε

με περισσότερο ωφέλιμους για εμάς τρόπους

Αυτό το...

Μην το παίρνεις προσωπικά μωρέ...

Νομίζω, όλοι μας κ το έχουμε ακούσει

ή το έχουμε πει σε κάποιον,

σωστά?

Παράλληλα...

είναι πολύ φυσιολογικό

το να μας νοιάζει η γνώμη των άλλων

κ μας νοιάζει σε ένα πολύ βαθύ βιολογικό επίπεδο

το έχουμε ξαναπεί πολλές φορές

Ο εγκέφαλός μας

είναι προγραμματισμένος

να επικεντρώνεται στα αρνητικά

κ αυτό δεν μπορούμε να το αλλάξουμε

γιατί?

γιατί είναι ένας μηχανισμός επιβίωσης

Αν γυρίσουμε πίσω,

βαθιά στις ρίζες της ιστορίας μας,

στην εποχή που ακόμα ζούσαμε σε φυλές

Σε φυλές από τις οποίες εξαρτώταν η επιβίωσή μας

πρακτικά, όχι θεωρητικά

Το να αποφασίσουν οι άλλοι,

πως δεν είμαστε αυτό που χρειάζονται,

πως δεν είμαστε ικανοί,

πως δεν είμαστε σημαντικοί για την ομάδα κλπ

μπορούσε να έχει απειλητικές για τη ζωή μας επιπτώσεις

Το να μας πιάσουν για παράδειγμα

να έχουμε κάνει κάτι λάθος,

πχ να έχουμε αφήσει να φύγει το κοπάδι

κ να μας θεωρήσουν υπεύθυνους γι' αυτό

μπορούσε να είναι αφορμή

για να μας διώξουν από τη φυλή

ή για να χάσουμε τη θέση μας σε αυτή

ή για να μας τιμωρήσουν

κ έχουμε πει πολλές φορές

εκείνες τις εποχές η επιβιώση μας εξαρτώταν άμεσα

από την παραμονή μας στη φυλή

Δεν ήταν όπως σήμερα, όπου μπορούμε να επιβιώσουμε σε μεγάλο ποσοστό χωρίς την βοήθεια των άλλων.

επιπλέον

αν εξοστρακιζόταν κάποιος από τη φυλή του

ήταν σχεδόν αδύνατον να μπει σε μια άλλη

Αυτή είναι μία τεράστια διαφορά με το σήμερα

όπου υπάρχουν χιλιάδες φυλές online κ offline

Στις οποίες σχετικά εύκολα μπορούμε να ενταχτούμε

οπότε η τάση μας να παίρνουμε πολύ προσωπικά

τα πράγματα που λέγονται για εμάς

πηγάζει από κάτι πολύ πραγματικό

κ αυτή είναι η απάντηση στην ερώτηση

1. Γιατί π.χ. σε μια ερωτική ή φιλική σχέση, που ο άλλος μπορεί να περνάει κάτι δικό του μες το μυαλό του και δεν είναι πολύ ένθερμος ή τελωσπαντων όπως ήταν όταν ήταν στα καλά του, τρέχουμε να σκεφτούμε πως έχει κάτι μαζί μας, ή κάτι του κάναμε λες και περιστρέφονται όλα γύρω από εμάς?  Γιατί στρέφουμε αυτη την ενέργεια προς τα εμάς; Ότι εμείς κάναμε κάτι κακό;

γιατί η αντίδραση μας

είναι ενστικτώδης

δεν περνά δλδ από το cognitive κομμάτι μας

κ πηγάζει από την βαθιά ριζωμένη ανάγκη μας

να ανήκουμε

Και μόλις αισθανθούμε

ότι οι άλλοι μας απορρίπτουν ή μας κρίνουν

ακόμα και σήμερα

που δεν είναι θέμα ζωής κ θανάτου

ενεργοποιείται αυτόματα

η αρχαίγονη αντίδραση του fight-or-flight

Μετατρέποντας μέσα μας

ακόμα και την πιο απλή παρατήρηση,

πρόταση ή και νεύμα σε μια προσωπική απειλή.

στη σύγχρονη εποχή μάλιστα,

σε μια εποχή που είμαστε σχεδόν 24h το 24ώρο συνδεδεμένοι

με ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη,

που καλούμαστε καθημερινά να έρθουμε αντιμέτωποι

με εκατοντάδες απόψεις, κριτικές και τρόπους σκέψεις,

συχνά κάθετα αντίθετους από τους δικούς μας

αυτό μπορεί να μας συμβεί οποιαδήποτε ώρα κ στιγμή

Ακόμα και στις 12 η ώρα τη νύχτα

ενώ είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μας

λίγο πριν κοιμηθούμε

μπορεί να νιώσουμε μια μαχαίρια στην καρδιά

από ένα σχόλιο που άφησε κάποιος

κάτω από ένα post που κάναμε

Και επειδή ο εγκέφαλός μας

είναι μία μηχανή νοηματοδοσίας.

Μία μηχανή που προσπαθεί

να δώσει νόημα σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του

προκειμένου να κατανοήσει καλύτερα

τον κόσμο,

το τι συμβαίνει

κ το ποια είναι η καλύτερη αντίδραση του

σε αυτό που συμβαίνει

σύμφωνα με την πρωταρχική του ανάγκη για επιβίωση...

με το που μας λέει κάποιος κάτι τύπου

πάχυνες εσύ ε?

ή

την σκέφτηκες πολύ αυτή την εξυπνάδα πριν την πεις...

με το που θα εντοπίσουμε

Ένα υποτιμητικό βλέμμα,

ένα προσβλητικό τόνο στη φωνή του άλλου,

ή κάποιο ειρωνικό σχόλιο

μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου

ο εγκέφαλός μας, δημιουργεί μέσα μας μία ιστορία

για το τι μπορεί να σημαίνει αυτό που μόλις ακούσαμε ή είδαμε

χρησιμοποιώντας πάντα

τις προσωπικές μας εμπειρίες,

τις προσωπικές μας ανασφάλειες,

την ύπαρξη ή έλλειψη κατανόησης

της προσωπικής μας αξίας κλπ

Και ανάλογα με την ιστορία

που ΕΜΕΙΣ έχουμε δημιουργήσει

μπορεί να νιώσουμε αυτό που ακούσαμε ή είδαμε

σαν γροθιά στο στομάχι

να το βιώσουμε σαν μια σκόπιμη προσωπική επίθεση

κ να το εσωτερικεύσουμε ως αντανάκλαση της προσωπικής μας αξίας

ή

και σε αυτό το ή κρύβεται όλη η δύναμη μας

ή

να επιλέξουμε να το δούμε

σαν ένα από τα χιλιάδες πράγματα

που θα περάσουν από την επίγνωση μας μέσα στην ημέρα μας

σαν κάτι που φέρνει ο άλλος στο τραπέζι

μέσα από τη δική του ανθρώπινη εμπειρία

το οποίο όμως δεν έχει καμία σχέση

κ δεν μπορεί για κανένα λόγο

να αλλοιώσει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε

την προσωπική μας αξία

“Μα αφού σε μένα το είπε, σε μένα, κοιτάζοντάς με στα μάτια, πως να μην το πάρω προσωπικά ρε Νικολάκι;”

Το ακούω αυτό που μου λες...

το έχω νιώσει κ εγώ...

Παράλληλα θα ήθελα να σας επιστήσω την προσοχή

στο ότι είναι περισσότερο

η ιστορία που εμείς οι ίδιες είπαμε στους εαυτούς μας

αυτή που μας αναστατώνει

κ πολύ λιγότερο

οι λέξεις, οι υπενυγμοί ή οι κινήσεις του άλλου

παράλληλα είπαμε..

η φυσική ανθρώπινη τάση είναι να νιώσουμε άσχημα

αυτή είναι η πρώτη ασυνείδητη

ανθρώπινη αντίδραση στο ερέθισμα:

"κοινωνικός αποκλεισμός"

είναι η πιο φυσική διαδρομή για όλους μας

όμως παρόλο

που το να μην παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά

δεν μας έρχεται φυσικά,

είναι μια δεξιότητα στην οποία μπορούμε να εκπαιδευτούμε

κ είμαστε εδώ για να ξεκινήσουμε αυτή την εκπαίδευση

ξεκινώντας όπως πάντα από το τι συμβαίνει

ώστε να αποκτήσουμε μια καλύτερη επίγνωση

του πως εκδηλώνεται στην δική μας ζωή

η συγκεκριμένη δυσκολία,

γιατί μόνο τότε μπορούμε να κάνουμε διορθωτικές κινήσεις

που έχουν νόημα για εμάς.

για όσο δυσκολευόμαστε να δούμε

τι πραγματικά συμβαίνει στη ζωή μας

όλα τα tips του κόσμου δεν φτάνουν για να μας βοηθήσουν

Συμφωνούμε?

Τέλεια....

ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΟΛΟΥΣ

Πριν προχωρήσουμε όμως

θα ήθελα να σας κάνω εγώ μια ερώτηση

που δεν βρήκε τη θέση της στη λίστα των δικών σας

Τι σημαίνει το πήρα προσωπικά?

Τι εννοούμε όταν χρησιμοποιούμε αυτή την έκφραση?

... απαντήσεις...

ας προσπαθήσουμε να δούμε τι σημαίνει το παίρνω προσωπικά μέσα από ένα παράδειγμα...

Σκρολάρεις στα social media κ βλέπεις μια φωτογραφία μιας φίλης σου που φαίνεται να έχει βγει με μια παρέα που ξέρεις κ εσύ αλλά κανείς δεν σε προσκάλεσε.

αυτό όπως έχουμε ήδη αποδείξει

αρκεί από μόνο του

για να δημιουργηθεί μέσα μας μια πρώτη ανησυχία

με αφορμή το φόβο την κοινωνικής απομόνωσης

όμως ακόμα δεν το έχουμε πάρει προσωπικά

προσωπικό γίνεται

όταν αντί να σκεφτούμε πως αυτός ο άνθρωπος

μπορεί να έχει δεκάδες εντελώς δικούς του λόγους

που δεν μας έστειλε μήνυμα,

δεν μας κάλεσε ή δε μας ενημέρωσε

για αυτή τη συγκεκριμένη έξοδο

ώστε όταν έρθει η ώρα να το συζητήσουμε μαζί του

αν κ εφόσον κρίνουμε ότι χρειάζεται

να μπορούμε να το κάνουμε με ψυχραιμία,

με αποστασιοποίηση και με αγνή περιέργεια

όταν λοιπόν εμείς αποφασίζουμε πολύ λογικά κ δημοκρατικά

να στερήσουμε το δικαίωμα αυτού του ανθρώπου

να έχει ζωή κ προσωπικές σκέψεις

έξω από τη δική μας σχέση

μοιραία βγάζουμε το συμπέρασμα

η συμπεριφορά του

έχει σίγουρα να κάνει με κάτι που κάναμε, δεν κάναμε,

είπαμε ή δεν είπαμε εμείς

κ κάπως ξεκινά στο κεφάλι μας, η εσωτερική αφήγηση

που λέγαμε κ νωρίτερα

που φυσικά οδηγεί με τη σειρά της

σε νέα αυθαίρετα συμπεράσματα και κρίσεις

σας ακούγεται οικείο?

πως ξεκινάμε λοιπόν?

συνήθως αρχίζουμε κάνοντας ερωτήσεις κονσέρβα που στοχό έχουν όχι το να έρθουμε πιο κοντά στην αλήθεια, αλλά το να καταστροφολογήσουμε...

ερωτήσεις όπως:

"Μήπως έκανα κάτι που την ενόχλησε;"

"Μήπως δεν την ενδιαφέρει πλέον η παρέα κ η φιλία μου?"

"Μήπως δεν είμαι αρκετά σημαντική για να με καλέσει?"

"Μήπως έκανα κάτι που την εκνεύρισε?"

"Μήπως δεν την ενδιαφέρω γενικά ;"

"Λες να με αποφεύγει? δεν μπορεί να είναι τυχαίο που έχουμε να βγούμε ένα μήνα..."

κ κάπως έτσι περνάμε στη δεύτερη φάση

που συνήθως πάει ως εξης...

Ώστε έτσι ε?

Γιατί μου το έκανε εμένα αυτό?

-βλέπετε εδώ ότι πριν καλά-καλά ξεκινήσει η εσωτερική αφήγηση, έχει βγει το συμπέρασμα ότι δεν με κάλεσε συνειδητά και με πρόθεση...-

Αν δεν θέλει να κάνουμε παρέα να μου το πει να τελειώνουμε, όχι να βγαίνει πίσω από την πλάτη μου.

Δεν είναι τυχαίο που ανέβασε στόρυ, ήθελε να το δω κ να εκνευριστώ...

Αλλά θα δει τι θα της κάνω κ εγώ την επόμενη φορά. Όχι ένα 10 στόριες θα ανεβάσω κ δεν θα πω κ τίποτα.

Ακους εκεί να μη μου πει κανείς τίποτα.

Έτσι κάνουν οι φίλοι?

Άλλα είχα κ ποτέ αληθινούς φίλους?

Μια ζωή προσπαθώ κ μια ζωή τρώω τα μούτρα μου.

Μια ζωή στην απέξω, αταίριαστη.

Κ ούτε πρόκειται να αλλάξει αυτό.

Κ ξαφνικά μέσα σε κλάσματα οι ιστορίες κάνουν party...

Ξεχνάμε τα αυτονόητα...

Ξεχνάμε πως ο κάθε άνθρωπος σε αυτή τη γη

είναι διαφορετικός

για εμένα πχ μια πρόσκληση την τελευταία στιγμή από κάποιον που αγαπώ κ εκτιμώ είναι πηγή πίεσης γιατί θέλω πάντα να προγραμματίζω από νωρίς τα πράγματα

για κάποιον άλλον όμως μπορεί να είναι πηγή χαράς κ ευχάριστης έκπληξης

εγώ λοιπόν που το θεωρώ πιεστικό όταν γίνεται σε εμένα

δεν θα προσκαλούσα ποτέ κάποιον last minute κάπου

κ αυτό δεν θα ήταν καθρέφτισμα της σχέσης που θέλω να έχω μαζί του, ούτε το πόσο τον συμπαθώ ή όχι

θα είχε να κάνει καθαρά με εμένα.

αλλά είπαμε δυστυχώς

Ξεχνάμε τα αυτονόητα...

ξεχνάμε πως είμαστε όλοι

μοναδικοί κ ξεχωριστοί

πως ο κάθε ένας από εμάς έχει διαφορετικά βιώματα

συνήθειες, προκαταλήψεις, παραξενιές,

τις οποίες δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε,

κ έτσι τα φιλτράρουμε όλα μέσα από τα δικά μας βιώματα

Κάνουμε λοιπόν τις δικές μας εκτιμήσεις

για το τι έχει συμβεί και σχεδόν αυτόματα

στοχοποιούμε, βάζουμε ταμπέλες κ εκνευριζόμαστε,

χωρίς να έχουμε δώσει την ευκαιρία στον ίδιο μας τον εαυτό να καταλάβει ότι αυτό που βλέπει μπροστά του

δεν αποτελεί κάτι που έχει να κάνει με αυτόν

αλλά με τον άνθρωπο που έχει απέναντι του.

Πέφτουμε στην μαύρη τρύπα,

του να πάρουμε τα πράγματα προσωπικά...

Μα είναι δυνατόν να μη το πάρει προσωπικά?

Αφού δεν την κάλεσαν ρε Νικολάκι,

το έχω πάθει κ εγώ κ δεν ήταν ευχάριστο...

Συμφωνώ.

Κ μάλλον δεν θα είναι κ ποτέ ευχάριστο,

ακόμα κ σε αυτόν που στην τελική

θα έλεγε όχι στην πρόταση αν του γινόταν

γιατί η ανάγκη μας να ανήκουμε είναι επιτακτική.

όμως το πήρα προσωπικά

δεν σημαίνει, ένιωσα άβολα

που είναι είπαμε αναμενόμενο

το πήρα προσωπικά σημαίνει:

έχασα την ψυχική μου ισορροπία,

αιφνιδιάστηκα δυσάρεστα

και επέτρεψα να επηρεαστεί η ψυχολογική μου κατάσταση

από την συμπεριφορά ή τα λόγια των άλλων.

το πήρα προσωπικά δεν σημαίνει,

φορτίστηκα συναισθηματικά

αλλά: επέτρεψα στην συναισθηματική μου φόρτιση

να επηρεάσει τον αυτοσεβασμό, την αξιοπρέπεια κ την αυτοεικόνα μου...

το πήρα προσωπικά σημαίνει

παραχώρησα τον έλεγχο της συναισθηματικής μου κατάστασης στον άλλο κ του επέτρεψα να αλλοιώσει την αυτοεικόνα μου αλλά κ τη μελλοντική μου συμπεριφορά σε αντίστοιχες καταστάσεις.

Καταλαβαίνουμε τη διαφορά?

Ανάμεσα στο μου είναι δυσάρεστο

το ότι βγήκαν χωρίς να μου πουν τίποτα

και στο παραχωρώ τον έλεγχο της συναισθηματική μου κατάστασης, της διαμόρφωσης της αυτοεικόνας μου κ των μελλοντικών μου συμπεριφορών

στο έλεος των άλλων?

Στο έλεος του οποιοδήποτε άλλου?

Εκεί χρειάζεται να γίνει η παρέμβαση.

ενώ λοιπόν είναι απόλυτα φυσικό το να

δυσαρεστούμαστε κάποιες φορές από τα λόγια ή τις πράξεις των άλλων

όταν παίρνουμε προσωπικά τα πράγματα,

όταν παρερμηνεύουμε όσα συμβαίνουν,

περνώντας τα μέσα από το φίλτρο

των δικών μας βιωμάτων κ αρχών,

ξανά κ ξανά

οδηγούμαστε σταδιακά

σε όλο κ πιο τεταμένες σχέσεις με τους ανθρώπους μας.

κ γι'αυτό είναι σημαντικό αρχικά να καλλιεργήσουμε

μια σχέση με τον εαυτό μας αρκετά δυνατή

ώστε να μην κλωνίζεται εύκολα από όσα συμβαίνουν γύρω μας,

δεύτερον να αναπτύξουμε τη δεξιότητα

να διαχωρίζουμε τα γεγονότα, τα όσα έγιναν δλδ

από τις ερμηνείες μας

κ τρίτον να μας είναι αυτά τα δύο τόσο ξεκάθαρα

ώστε να μπορούμε να τα βάλουμε σε λέξεις

κ να τα επικοινωνούμε κ στους άλλους

με ψυχραιμία κ αγάπη

Θέλουμε δλδ να φτάσουμε σ' ένα σημείο ισορροπίας

όπου όσα συμβαίνουν μας αγγίζουν μεν

αλλά δεν αλλοιώνουν το ποιες είμαστε,

το πως βλέπουμε τον εαυτό μας,

κ το πως σχετιζόμαστε με τους ανθρώπους.

ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ

Γιατί το κόστος του να παίρνεις τα πράγματα προσωπικά

σε περίπτωση που δε μας έχει γίνει ακόμα ξεκάθαρο

είναι πολύ μεγάλο...

Γιατί όταν παίρνω τα πράγματα προσωπικά

ουσιαστικά αυτό που κάνω είναι

να επιτρέπω το συνεχή επαναπροσδιορισμό

της αυτοεικόνας και της αυταξίας μου

κ τη διαμόρφωση των πιστεύω κ της συμπεριφοράς μου

σε εξωτερικούς παράγοντες

και αυτό είναι συναισθηματικά εξουθενωτικό

κ παντελώς παράλογο.

αποσυντονίζει την ενέργειά μας

βαραίνει τον ψυχισμό μας

μας αδειάζει συναισθηματικά

μας αποπροσανατολίζει

ΔΕΝ παλεύεται

Και μπορεί πράγματι τα λόγια ή οι πράξεις κάποιου

να είναι προσβλητικά

αλλά αν νιώθεις συνεχώς προσβεβλημένη,

αν συνεχώς αισθάνεσαι προδομένη ή αδικημένη

από τους άλλους, είναι πολύ πιθανόν να έχεις την τάση

να παίρνεις τα πράγματα προσωπικά

σε βαθμό που παύει να είναι λειτουργικός για εσένα

με αποτέλεσμα να δυσκολεύεσαι να μάθεις

από αυτό που έχει συμβεί και να προχωρήσεις παρακάτω.

Οπότε, το να παίρνεις τα πράγματα προσωπικά

είναι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο

μια αυτοκαταστροφική συνήθεια

μια συνήθεια

που σε κρατά σε μία αέναη λούπα

αρνητικού εσωτερικού διαλόγου

κ σε μπλοκάρει τόσο στην προσωπική

όσο κ στην επαγγελματική σου ζωή.

άσε που αυτός ο αρνητικός εσωτερικός διάλογος,

οδηγεί με βεβαιότητα στο άγχος και την αυτοαμφισβήτηση

τα οποία με τη σειρά τους

σταδιακά αρχίζουν να χαρακτηρίζουν όλο και περισσότερο

τον τρόπο που λειτουργείς σε σχέση με τους άλλους,

με αποτέλεσμα κι άλλοι να αρχίζουν να σου καθρεφτίζουν

αυτή τη στάση, επιβεβαιώνοντας τους φόβους σου

δημιουργώντας έτσι ένα τέλειο φαύλο κύκλο...

ΜΑ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ?

Και θα μου πεις πάλι,

ωραία όλα αυτά ρε Νικολάκι

αλλά πως να μη το πάρω προσωπικά?

αφού δεν με κάλεσαν στην έξοδο

ή μου μίλησε άσχημα ή απότομα

πως να μη το πάρω προσωπικά?

είπαμε...

άλλο το δεν μου είναι ευχάριστο αυτό που μόλις έχει συμβεί

ή το δεν μου είναι εντελώς αδιάφορο το τι κάνουν οι άλλοι

κ άλλο το

το παίρνω προσωπικά.

φυσικά κ δεν σου είναι ευχάριστο

φυσικά κ σε απασχολεί

παράλληλα

δεν γίνεται να νιώθεις κ συνεχώς

ενοχλημένη ή προσβεβλημένη από τα σχόλια ή τις συμπεριφορές των άλλων,

γιατί θα αρρωστήσεις

κ δυστυχώς έχουμε την τάση να παίρνουμε προσωπικά

τα πάντα...

τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται καν να κάνει ή να πει κάποιος κάτι, για να το πάρουμε προσωπικά...

γιατί?

γιατί είμαστε experts -ή έτσι νομίζουμε-

στο να τσιμπάμε τις εκφράσεις στο πρόσωπο των άλλων

ή τις κινήσεις τους

κ να τις ερμηνεύουμε ως απάντηση σε κάτι που θεωρούμε πως κάναμε ή είπαμε λάθος εμείς.

για να μην αναφέρω ότι δεν είναι λίγες οι φορές

που παίρνουμε προσωπικά

και ένα πλήθος άλλων καταστάσεων,

όπως μία περίοδο κακοτυχίας στη ζωή μας,

το ότι μείναμε χωρίς δουλειά,

το ότι χάλασε ο καιρός στα γενέθλιά μας

ή το ότι κάποιος έχει περισσότερες ευκαιρίες ή επιτυχίες από εμάς...

η λίστα με το τι παίρνουμε προσωπικά

είναι ατελείωτη

και φυσικά...

όσο πιο αδύναμη είναι η σχέση

που έχουμε χτίσει με τον εαυτό μας και την πίστη μας σε αυτόν, τόσο πιο εύκολο μας είναι, το να πέσουμε στην παγίδα

του να παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά.

Εδώ μπορεί να μας φανούν πολύ χρήσιμα και τα όρια

που ρώτησε η Ιωάννα αν βοηθούν

στο να μην παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά

και η απάντηση είναι ΝΑΙ βοηθούν.

Τα όρια βοηθούν σημαντικά

στο να μην παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά,

όχι όμως τόσο τα όρια που θέτουμε στους άλλους,

αλλά τα όρια που θέτουμε στον ίδιο μας τον εαυτό.

Είπαμε ο καθένας μας βιώνει την πραγματικότητα

μέσα από τα προσωπικά του φίλτρα

και τις προσωπικές του αντιλήψεις για τον κόσμο

άρα είναι σημαντικό,

πριν βγάλουμε αυθαίρετα συμπεράσματα

για το τι έχει συμβεί

συμπεράσματα που θα πάρουμε στη συνέχεια ως δεδομένα

κ θα εγκλωβιστούμε σε αυτά

καλό είναι να οριοθετήσουμε τον εαυτό μας

βάλτε όρια

στις σκέψεις κ τις αντιδράσεις σας

πριν αποφασίσετε πως όλοι έχουν κάτι μαζί σας

αναρωτηθείτε τι άλλο μπορεί να συμβαίνει...

κρατήστε αυτή την ερώτηση είναι πολύ σημαντική

τι άλλο μπορεί να συμβαίνει?

εκτός από αυτό που αυτόματα φέρνει στην επίγνωση μου

ο