ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Καλώς ήρθατε στο 16ο talk μας

όσο περνά ο καιρός τα θέματα γίνονται όλο κ πιο συγκεκριμένα, με όλο κ περισσότερη προσωπική βαρύτητα

κ πολύ μου αρέσει

σας είχα αναφέρει κάποια στιγμή στο chat

ότι στις συνεδρίες μου

βλέπω συνέχεια το συγκεκριμένο θέμα να εμφανίζεται

και παρατηρώ τις δυσκολίες που προκαλεί

αυτή η εσωτερική μας τάση να παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά στην καθημερινότητα και τη ζωή μας.

Είμαι λοιπόν super ενθουσιασμένη

που σήμερα θα μιλήσουμε γι' αυτό το θέμα

οι ερωτήσεις σας, για ακόμα μία φορά

θα αποτελέσουν τη βάση της σημερινής μας συζητήσης

και φυσικά αν προκύψει οποιαδήποτε άλλη ερώτηση

κατά τη διάρκεια του το talk μας, με χαρά να το συζητήσουμε

Οι ερωτήσεις σας αυτή τη φορά ήταν:

1. Γιατί π.χ. σε μια ερωτική ή φιλική σχέση, που ο άλλος μπορεί να περνάει κάτι δικό του μες το μυαλό του και δεν είναι πολύ ένθερμος ή τελωσπαντων όπως ήταν όταν ήταν στα καλά του, τρέχουμε να σκεφτούμε πως έχει κάτι μαζί μας, ή κάτι του κάναμε λες και περιστρέφονται όλα γύρω από εμάς? Γιατί στρέφουμε αυτη την ενέργεια προς τα εμάς; Ότι εμείς κάναμε κάτι κακό;

2. Γιατί αντιδράω υπερβολικά σε κακά σχόλια ή κριτική ενώ έχω μάθει πως η αντίδραση του άλλου τις πλείστες φορές έχει να κάνει με τον ίδιο, είναι καθρέφτης, γιατί ενοχλούμαι τόσο πολύ από τα όχι και τόσο καλά σχόλια?

3.Πόσο εύκολο είναι να σταματήσω να παίρνω τα πράγματα προσωπικά?

4.Υπάρχουν εργαλεία?

5.Μήπως έχω κι εγώ άλυτα θέματα μέσα μου και γιαυτό τα παίρνω προσωπικά?

6. Θέτοντας τα όρια μας, μπορούμε να αποτρέψουμε το να πάρουμε κάτι προσωπικά;

7. Πως μπορούμε να ζούμε μια πιο ξέγνοιαστη ζωή;

Για ακόμα μία φορά το θέμα του μήνα

είναι κάτι που μας αφορά όλους

κ δεν υπάρχει κάποιος που να μην έχει επηρεαστεί

από αυτό λίγο ή πολύ σε κάποια φάση της ζωής του

και γι' αυτό θεωρώ πολύ σημαντικό

το να έχουμε αρχικά την απαραίτητη γνώση,

κ στη συνέχεια τις κατάλληλες πρακτικές

και μηχανισμούς για να μπορούμε να το διαχειριζόμαστε

με περισσότερο ωφέλιμους για εμάς τρόπους

Αυτό το...

Μην το παίρνεις προσωπικά μωρέ...

Νομίζω, όλοι μας κ το έχουμε ακούσει

ή το έχουμε πει σε κάποιον,

σωστά?

Παράλληλα...

είναι πολύ φυσιολογικό

το να μας νοιάζει η γνώμη των άλλων

κ μας νοιάζει σε ένα πολύ βαθύ βιολογικό επίπεδο

το έχουμε ξαναπεί πολλές φορές

Ο εγκέφαλός μας

είναι προγραμματισμένος

να επικεντρώνεται στα αρνητικά

κ αυτό δεν μπορούμε να το αλλάξουμε

γιατί?

γιατί είναι ένας μηχανισμός επιβίωσης

Αν γυρίσουμε πίσω,

βαθιά στις ρίζες της ιστορίας μας,

στην εποχή που ακόμα ζούσαμε σε φυλές

Σε φυλές από τις οποίες εξαρτώταν η επιβίωσή μας

πρακτικά, όχι θεωρητικά

Το να αποφασίσουν οι άλλοι,

πως δεν είμαστε αυτό που χρειάζονται,

πως δεν είμαστε ικανοί,

πως δεν είμαστε σημαντικοί για την ομάδα κλπ

μπορούσε να έχει απειλητικές για τη ζωή μας επιπτώσεις

Το να μας πιάσουν για παράδειγμα

να έχουμε κάνει κάτι λάθος,

πχ να έχουμε αφήσει να φύγει το κοπάδι

κ να μας θεωρήσουν υπεύθυνους γι' αυτό

μπορούσε να είναι αφορμή

για να μας διώξουν από τη φυλή

ή για να χάσουμε τη θέση μας σε αυτή

ή για να μας τιμωρήσουν

κ έχουμε πει πολλές φορές

εκείνες τις εποχές η επιβιώση μας εξαρτώταν άμεσα

από την παραμονή μας στη φυλή

Δεν ήταν όπως σήμερα, όπου μπορούμε να επιβιώσουμε σε μεγάλο ποσοστό χωρίς την βοήθεια των άλλων.

επιπλέον

αν εξοστρακιζόταν κάποιος από τη φυλή του

ήταν σχεδόν αδύνατον να μπει σε μια άλλη

Αυτή είναι μία τεράστια διαφορά με το σήμερα

όπου υπάρχουν χιλιάδες φυλές online κ offline

Στις οποίες σχετικά εύκολα μπορούμε να ενταχτούμε

οπότε η τάση μας να παίρνουμε πολύ προσωπικά

τα πράγματα που λέγονται για εμάς

πηγάζει από κάτι πολύ πραγματικό

κ αυτή είναι η απάντηση στην ερώτηση

γιατί η αντίδραση μας

είναι ενστικτώδης

δεν περνά δλδ από το cognitive κομμάτι μας

κ πηγάζει από την βαθιά ριζωμένη ανάγκη μας

να ανήκουμε

Και μόλις αισθανθούμε

ότι οι άλλοι μας απορρίπτουν ή μας κρίνουν

ακόμα και σήμερα

που δεν είναι θέμα ζωής κ θανάτου

ενεργοποιείται αυτόματα

η αρχαίγονη αντίδραση του fight-or-flight

Μετατρέποντας μέσα μας

ακόμα και την πιο απλή παρατήρηση,

πρόταση ή και νεύμα σε μια προσωπική απειλή.

στη σύγχρονη εποχή μάλιστα,

σε μια εποχή που είμαστε σχεδόν 24h το 24ώρο συνδεδεμένοι

με ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη,

που καλούμαστε καθημερινά να έρθουμε αντιμέτωποι

με εκατοντάδες απόψεις, κριτικές και τρόπους σκέψεις,

συχνά κάθετα αντίθετους από τους δικούς μας

αυτό μπορεί να μας συμβεί οποιαδήποτε ώρα κ στιγμή

Ακόμα και στις 12 η ώρα τη νύχτα

ενώ είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μας

λίγο πριν κοιμηθούμε

μπορεί να νιώσουμε μια μαχαίρια στην καρδιά

από ένα σχόλιο που άφησε κάποιος

κάτω από ένα post που κάναμε

Και επειδή ο εγκέφαλός μας

είναι μία μηχανή νοηματοδοσίας.

Μία μηχανή που προσπαθεί

να δώσει νόημα σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του

προκειμένου να κατανοήσει καλύτερα

τον κόσμο,

το τι συμβαίνει

κ το ποια είναι η καλύτερη αντίδραση του

σε αυτό που συμβαίνει

σύμφωνα με την πρωταρχική του ανάγκη για επιβίωση...

με το που μας λέει κάποιος κάτι τύπου

πάχυνες εσύ ε?

την σκέφτηκες πολύ αυτή την εξυπνάδα πριν την πεις...

με το που θα εντοπίσουμε

Ένα υποτιμητικό βλέμμα,

ένα προσβλητικό τόνο στη φωνή του άλλου,

ή κάποιο ειρωνικό σχόλιο

μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου

ο εγκέφαλός μας, δημιουργεί μέσα μας μία ιστορία

για το τι μπορεί να σημαίνει αυτό που μόλις ακούσαμε ή είδαμε

χρησιμοποιώντας πάντα

τις προσωπικές μας εμπειρίες,

τις προσωπικές μας ανασφάλειες,

την ύπαρξη ή έλλειψη κατανόησης

της προσωπικής μας αξίας κλπ

Και ανάλογα με την ιστορία

που ΕΜΕΙΣ έχουμε δημιουργήσει

μπορεί να νιώσουμε αυτό που ακούσαμε ή είδαμε

σαν γροθιά στο στομάχι

να το βιώσουμε σαν μια σκόπιμη προσωπική επίθεση

κ να το εσωτερικεύσουμε ως αντανάκλαση της προσωπικής μας αξίας

και σε αυτό το ή κρύβεται όλη η δύναμη μας

να επιλέξουμε να το δούμε

σαν ένα από τα χιλιάδες πράγματα

που θα περάσουν από την επίγνωση μας μέσα στην ημέρα μας

σαν κάτι που φέρνει ο άλλος στο τραπέζι

μέσα από τη δική του ανθρώπινη εμπειρία

το οποίο όμως δεν έχει καμία σχέση

κ δεν μπορεί για κανένα λόγο

να αλλοιώσει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε

την προσωπική μας αξία

“Μα αφού σε μένα το είπε, σε μένα, κοιτάζοντάς με στα μάτια, πως να μην το πάρω προσωπικά ρε Νικολάκι;”

Το ακούω αυτό που μου λες...

το έχω νιώσει κ εγώ...

Παράλληλα θα ήθελα να σας επιστήσω την προσοχή

στο ότι είναι περισσότερο

η ιστορία που εμείς οι ίδιες είπαμε στους εαυτούς μας

αυτή που μας αναστατώνει

κ πολύ λιγότερο

οι λέξεις, οι υπενυγμοί ή οι κινήσεις του άλλου

παράλληλα είπαμε..

η φυσική ανθρώπινη τάση είναι να νιώσουμε άσχημα

αυτή είναι η πρώτη ασυνείδητη

ανθρώπινη αντίδραση στο ερέθισμα:

"κοινωνικός αποκλεισμός"

είναι η πιο φυσική διαδρομή για όλους μας

όμως παρόλο

που το να μην παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά

δεν μας έρχεται φυσικά,

είναι μια δεξιότητα στην οποία μπορούμε να εκπαιδευτούμε

κ είμαστε εδώ για να ξεκινήσουμε αυτή την εκπαίδευση

ξεκινώντας όπως πάντα από το τι συμβαίνει

ώστε να αποκτήσουμε μια καλύτερη επίγνωση

του πως εκδηλώνεται στην δική μας ζωή

η συγκεκριμένη δυσκολία,

γιατί μόνο τότε μπορούμε να κάνουμε διορθωτικές κινήσεις

που έχουν νόημα για εμάς.

για όσο δυσκολευόμαστε να δούμε

τι πραγματικά συμβαίνει στη ζωή μας

όλα τα tips του κόσμου δεν φτάνουν για να μας βοηθήσουν

Συμφωνούμε?

Τέλεια....

ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΟΛΟΥΣ

Πριν προχωρήσουμε όμως

θα ήθελα να σας κάνω εγώ μια ερώτηση

που δεν βρήκε τη θέση της στη λίστα των δικών σας

Τι σημαίνει το πήρα προσωπικά?

Τι εννοούμε όταν χρησιμοποιούμε αυτή την έκφραση?

... απαντήσεις...

ας προσπαθήσουμε να δούμε τι σημαίνει το παίρνω προσωπικά μέσα από ένα παράδειγμα...

Σκρολάρεις στα social media κ βλέπεις μια φωτογραφία μιας φίλης σου που φαίνεται να έχει βγει με μια παρέα που ξέρεις κ εσύ αλλά κανείς δεν σε προσκάλεσε.

αυτό όπως έχουμε ήδη αποδείξει

αρκεί από μόνο του

για να δημιουργηθεί μέσα μας μια πρώτη ανησυχία

με αφορμή το φόβο την κοινωνικής απομόνωσης

όμως ακόμα δεν το έχουμε πάρει προσωπικά

προσωπικό γίνεται

όταν αντί να σκεφτούμε πως αυτός ο άνθρωπος

μπορεί να έχει δεκάδες εντελώς δικούς του λόγους

που δεν μας έστειλε μήνυμα,

δεν μας κάλεσε ή δε μας ενημέρωσε

για αυτή τη συγκεκριμένη έξοδο

ώστε όταν έρθει η ώρα να το συζητήσουμε μαζί του

αν κ εφόσον κρίνουμε ότι χρειάζεται

να μπορούμε να το κάνουμε με ψυχραιμία,

με αποστασιοποίηση και με αγνή περιέργεια

όταν λοιπόν εμείς αποφασίζουμε πολύ λογικά κ δημοκρατικά

να στερήσουμε το δικαίωμα αυτού του ανθρώπου

να έχει ζωή κ προσωπικές σκέψεις

έξω από τη δική μας σχέση

μοιραία βγάζουμε το συμπέρασμα

η συμπεριφορά του

έχει σίγουρα να κάνει με κάτι που κάναμε, δεν κάναμε,

είπαμε ή δεν είπαμε εμείς

κ κάπως ξεκινά στο κεφάλι μας, η εσωτερική αφήγηση

που λέγαμε κ νωρίτερα

που φυσικά οδηγεί με τη σειρά της

σε νέα αυθαίρετα συμπεράσματα και κρίσεις

σας ακούγεται οικείο?

πως ξεκινάμε λοιπόν?

συνήθως αρχίζουμε κάνοντας ερωτήσεις κονσέρβα που στοχό έχουν όχι το να έρθουμε πιο κοντά στην αλήθεια, αλλά το να καταστροφολογήσουμε...

ερωτήσεις όπως:

"Μήπως έκανα κάτι που την ενόχλησε;"

"Μήπως δεν την ενδιαφέρει πλέον η παρέα κ η φιλία μου?"

"Μήπως δεν είμαι αρκετά σημαντική για να με καλέσει?"

"Μήπως έκανα κάτι που την εκνεύρισε?"

"Μήπως δεν την ενδιαφέρω γενικά ;"

"Λες να με αποφεύγει? δεν μπορεί να είναι τυχαίο που έχουμε να βγούμε ένα μήνα..."

κ κάπως έτσι περνάμε στη δεύτερη φάση

που συνήθως πάει ως εξης...

Ώστε έτσι ε?

Γιατί μου το έκανε εμένα αυτό?

-βλέπετε εδώ ότι πριν καλά-καλά ξεκινήσει η εσωτερική αφήγηση, έχει βγει το συμπέρασμα ότι δεν με κάλεσε συνειδητά και με πρόθεση...-

Αν δεν θέλει να κάνουμε παρέα να μου το πει να τελειώνουμε, όχι να βγαίνει πίσω από την πλάτη μου.

Δεν είναι τυχαίο που ανέβασε στόρυ, ήθελε να το δω κ να εκνευριστώ...

Αλλά θα δει τι θα της κάνω κ εγώ την επόμενη φορά. Όχι ένα 10 στόριες θα ανεβάσω κ δεν θα πω κ τίποτα.

Ακους εκεί να μη μου πει κανείς τίποτα.

Έτσι κάνουν οι φίλοι?

Άλλα είχα κ ποτέ αληθινούς φίλους?

Μια ζωή προσπαθώ κ μια ζωή τρώω τα μούτρα μου.

Μια ζωή στην απέξω, αταίριαστη.

Κ ούτε πρόκειται να αλλάξει αυτό.

Κ ξαφνικά μέσα σε κλάσματα οι ιστορίες κάνουν party...

Ξεχνάμε τα αυτονόητα...

Ξεχνάμε πως ο κάθε άνθρωπος σε αυτή τη γη

είναι διαφορετικός

για εμένα πχ μια πρόσκληση την τελευταία στιγμή από κάποιον που αγαπώ κ εκτιμώ είναι πηγή πίεσης γιατί θέλω πάντα να προγραμματίζω από νωρίς τα πράγματα

για κάποιον άλλον όμως μπορεί να είναι πηγή χαράς κ ευχάριστης έκπληξης

εγώ λοιπόν που το θεωρώ πιεστικό όταν γίνεται σε εμένα

δεν θα προσκαλούσα ποτέ κάποιον last minute κάπου

κ αυτό δεν θα ήταν καθρέφτισμα της σχέσης που θέλω να έχω μαζί του, ούτε το πόσο τον συμπαθώ ή όχι

θα είχε να κάνει καθαρά με εμένα.

αλλά είπαμε δυστυχώς

Ξεχνάμε τα αυτονόητα...

ξεχνάμε πως είμαστε όλοι

μοναδικοί κ ξεχωριστοί

πως ο κάθε ένας από εμάς έχει διαφορετικά βιώματα

συνήθειες, προκαταλήψεις, παραξενιές,

τις οποίες δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε,

κ έτσι τα φιλτράρουμε όλα μέσα από τα δικά μας βιώματα

Κάνουμε λοιπόν τις δικές μας εκτιμήσεις

για το τι έχει συμβεί και σχεδόν αυτόματα

στοχοποιούμε, βάζουμε ταμπέλες κ εκνευριζόμαστε,

χωρίς να έχουμε δώσει την ευκαιρία στον ίδιο μας τον εαυτό να καταλάβει ότι αυτό που βλέπει μπροστά του

δεν αποτελεί κάτι που έχει να κάνει με αυτόν

αλλά με τον άνθρωπο που έχει απέναντι του.

Πέφτουμε στην μαύρη τρύπα,

του να πάρουμε τα πράγματα προσωπικά...

Μα είναι δυνατόν να μη το πάρει προσωπικά?

Αφού δεν την κάλεσαν ρε Νικολάκι,

το έχω πάθει κ εγώ κ δεν ήταν ευχάριστο...

Συμφωνώ.

Κ μάλλον δεν θα είναι κ ποτέ ευχάριστο,

ακόμα κ σε αυτόν που στην τελική

θα έλεγε όχι στην πρόταση αν του γινόταν

γιατί η ανάγκη μας να ανήκουμε είναι επιτακτική.

όμως το πήρα προσωπικά

δεν σημαίνει, ένιωσα άβολα

που είναι είπαμε αναμενόμενο

το πήρα προσωπικά σημαίνει:

έχασα την ψυχική μου ισορροπία,

αιφνιδιάστηκα δυσάρεστα

και επέτρεψα να επηρεαστεί η ψυχολογική μου κατάσταση

από την συμπεριφορά ή τα λόγια των άλλων.

το πήρα προσωπικά δεν σημαίνει,

φορτίστηκα συναισθηματικά

αλλά: επέτρεψα στην συναισθηματική μου φόρτιση

να επηρεάσει τον αυτοσεβασμό, την αξιοπρέπεια κ την αυτοεικόνα μου...

το πήρα προσωπικά σημαίνει

παραχώρησα τον έλεγχο της συναισθηματικής μου κατάστασης στον άλλο κ του επέτρεψα να αλλοιώσει την αυτοεικόνα μου αλλά κ τη μελλοντική μου συμπεριφορά σε αντίστοιχες καταστάσεις.

Καταλαβαίνουμε τη διαφορά?

Ανάμεσα στο μου είναι δυσάρεστο

το ότι βγήκαν χωρίς να μου πουν τίποτα

και στο παραχωρώ τον έλεγχο της συναισθηματική μου κατάστασης, της διαμόρφωσης της αυτοεικόνας μου κ των μελλοντικών μου συμπεριφορών

στο έλεος των άλλων?

Στο έλεος του οποιοδήποτε άλλου?

Εκεί χρειάζεται να γίνει η παρέμβαση.

ενώ λοιπόν είναι απόλυτα φυσικό το να

δυσαρεστούμαστε κάποιες φορές από τα λόγια ή τις πράξεις των άλλων

όταν παίρνουμε προσωπικά τα πράγματα,

όταν παρερμηνεύουμε όσα συμβαίνουν,

περνώντας τα μέσα από το φίλτρο

των δικών μας βιωμάτων κ αρχών,

ξανά κ ξανά

οδηγούμαστε σταδιακά

σε όλο κ πιο τεταμένες σχέσεις με τους ανθρώπους μας.

κ γι'αυτό είναι σημαντικό αρχικά να καλλιεργήσουμε

μια σχέση με τον εαυτό μας αρκετά δυνατή

ώστε να μην κλωνίζεται εύκολα από όσα συμβαίνουν γύρω μας,

δεύτερον να αναπτύξουμε τη δεξιότητα

να διαχωρίζουμε τα γεγονότα, τα όσα έγιναν δλδ

από τις ερμηνείες μας

κ τρίτον να μας είναι αυτά τα δύο τόσο ξεκάθαρα

ώστε να μπορούμε να τα βάλουμε σε λέξεις

κ να τα επικοινωνούμε κ στους άλλους

με ψυχραιμία κ αγάπη

Θέλουμε δλδ να φτάσουμε σ' ένα σημείο ισορροπίας

όπου όσα συμβαίνουν μας αγγίζουν μεν

αλλά δεν αλλοιώνουν το ποιες είμαστε,

το πως βλέπουμε τον εαυτό μας,

κ το πως σχετιζόμαστε με τους ανθρώπους.

ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ

Γιατί το κόστος του να παίρνεις τα πράγματα προσωπικά

σε περίπτωση που δε μας έχει γίνει ακόμα ξεκάθαρο

είναι πολύ μεγάλο...

Γιατί όταν παίρνω τα πράγματα προσωπικά

ουσιαστικά αυτό που κάνω είναι

να επιτρέπω το συνεχή επαναπροσδιορισμό

της αυτοεικόνας και της αυταξίας μου

κ τη διαμόρφωση των πιστεύω κ της συμπεριφοράς μου

σε εξωτερικούς παράγοντες

και αυτό είναι συναισθηματικά εξουθενωτικό

κ παντελώς παράλογο.

αποσυντονίζει την ενέργειά μας

βαραίνει τον ψυχισμό μας

μας αδειάζει συναισθηματικά

μας αποπροσανατολίζει

ΔΕΝ παλεύεται

Και μπορεί πράγματι τα λόγια ή οι πράξεις κάποιου

να είναι προσβλητικά

αλλά αν νιώθεις συνεχώς προσβεβλημένη,

αν συνεχώς αισθάνεσαι προδομένη ή αδικημένη

από τους άλλους, είναι πολύ πιθανόν να έχεις την τάση

να παίρνεις τα πράγματα προσωπικά

σε βαθμό που παύει να είναι λειτουργικός για εσένα

με αποτέλεσμα να δυσκολεύεσαι να μάθεις

από αυτό που έχει συμβεί και να προχωρήσεις παρακάτω.

Οπότε, το να παίρνεις τα πράγματα προσωπικά

είναι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο

μια αυτοκαταστροφική συνήθεια

μια συνήθεια

που σε κρατά σε μία αέναη λούπα

αρνητικού εσωτερικού διαλόγου

κ σε μπλοκάρει τόσο στην προσωπική

όσο κ στην επαγγελματική σου ζωή.

άσε που αυτός ο αρνητικός εσωτερικός διάλογος,

οδηγεί με βεβαιότητα στο άγχος και την αυτοαμφισβήτηση

τα οποία με τη σειρά τους

σταδιακά αρχίζουν να χαρακτηρίζουν όλο και περισσότερο

τον τρόπο που λειτουργείς σε σχέση με τους άλλους,

με αποτέλεσμα κι άλλοι να αρχίζουν να σου καθρεφτίζουν

αυτή τη στάση, επιβεβαιώνοντας τους φόβους σου

δημιουργώντας έτσι ένα τέλειο φαύλο κύκλο...

ΜΑ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ?

Και θα μου πεις πάλι,

ωραία όλα αυτά ρε Νικολάκι

αλλά πως να μη το πάρω προσωπικά?

αφού δεν με κάλεσαν στην έξοδο

ή μου μίλησε άσχημα ή απότομα

πως να μη το πάρω προσωπικά?

είπαμε...

άλλο το δεν μου είναι ευχάριστο αυτό που μόλις έχει συμβεί

ή το δεν μου είναι εντελώς αδιάφορο το τι κάνουν οι άλλοι

κ άλλο το

το παίρνω προσωπικά.

φυσικά κ δεν σου είναι ευχάριστο

φυσικά κ σε απασχολεί

παράλληλα

δεν γίνεται να νιώθεις κ συνεχώς

ενοχλημένη ή προσβεβλημένη από τα σχόλια ή τις συμπεριφορές των άλλων,

γιατί θα αρρωστήσεις

κ δυστυχώς έχουμε την τάση να παίρνουμε προσωπικά

τα πάντα...

τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται καν να κάνει ή να πει κάποιος κάτι, για να το πάρουμε προσωπικά...

γιατί?

γιατί είμαστε experts -ή έτσι νομίζουμε-

στο να τσιμπάμε τις εκφράσεις στο πρόσωπο των άλλων

ή τις κινήσεις τους

κ να τις ερμηνεύουμε ως απάντηση σε κάτι που θεωρούμε πως κάναμε ή είπαμε λάθος εμείς.

για να μην αναφέρω ότι δεν είναι λίγες οι φορές

που παίρνουμε προσωπικά

και ένα πλήθος άλλων καταστάσεων,

όπως μία περίοδο κακοτυχίας στη ζωή μας,

το ότι μείναμε χωρίς δουλειά,

το ότι χάλασε ο καιρός στα γενέθλιά μας

ή το ότι κάποιος έχει περισσότερες ευκαιρίες ή επιτυχίες από εμάς...

η λίστα με το τι παίρνουμε προσωπικά

είναι ατελείωτη

και φυσικά...

όσο πιο αδύναμη είναι η σχέση

που έχουμε χτίσει με τον εαυτό μας και την πίστη μας σε αυτόν, τόσο πιο εύκολο μας είναι, το να πέσουμε στην παγίδα

του να παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά.

Εδώ μπορεί να μας φανούν πολύ χρήσιμα και τα όρια

που ρώτησε η Ιωάννα αν βοηθούν

στο να μην παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά

και η απάντηση είναι ΝΑΙ βοηθούν.

Τα όρια βοηθούν σημαντικά

στο να μην παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά,

όχι όμως τόσο τα όρια που θέτουμε στους άλλους,

αλλά τα όρια που θέτουμε στον ίδιο μας τον εαυτό.

Είπαμε ο καθένας μας βιώνει την πραγματικότητα

μέσα από τα προσωπικά του φίλτρα

και τις προσωπικές του αντιλήψεις για τον κόσμο

άρα είναι σημαντικό,

πριν βγάλουμε αυθαίρετα συμπεράσματα

για το τι έχει συμβεί

συμπεράσματα που θα πάρουμε στη συνέχεια ως δεδομένα

κ θα εγκλωβιστούμε σε αυτά

καλό είναι να οριοθετήσουμε τον εαυτό μας

βάλτε όρια

στις σκέψεις κ τις αντιδράσεις σας

πριν αποφασίσετε πως όλοι έχουν κάτι μαζί σας

αναρωτηθείτε τι άλλο μπορεί να συμβαίνει...

κρατήστε αυτή την ερώτηση είναι πολύ σημαντική

τι άλλο μπορεί να συμβαίνει?

εκτός από αυτό που αυτόματα φέρνει στην επίγνωση μου

ο μηχανισμός επιβίωσης?

Μήπως ο άνθρωπος που με ενόχλησε, έχει χαρακτηριστικά που μου θυμίζουν κάποιον που με έχει πληγώσει στο παρελθόν ή που δεν συμπαθώ;
Υπάρχει πιθανότητα να είναι απασχολημένος σε κάτι που εγώ δε γνωρίζω?
Μήπως του λείπουν οι κοινωνικές δεξιότητες για να διαχειριστεί καλύτερα την κατάσταση?
Μήπως συμπεριφέρθηκε έτσι γιατί φοβάται, γιατί είναι ανασφαλής, γιατί ξεχνάει, γιατί είναι παρορμητικός κλπ;
Μήπως είναι σήμερα off-character για προσωπικούς λόγους που δεν έχουν να κάνουν με εμένα;

Πάρτε λίγο χρόνο να παίξετε με αυτή την ερώτηση στο μυαλό σας, μετά από οποιαδήποτε συνθήκη σας έκανε να νιώσετε πως είστε under attack, για να κάνετε χώρο, για εναλλακτικές επεξηγήσεις εκτός από την άμεση προσωποποιήση.

Τώρα όταν το αίμα σας βράζει

κ δυσκολεύεστε να απαντήσετε ακόμα κ σε αυτές τις απλές ερωτήσεις, σας έχω ακόμα μια που χρησιμοποιώ κ εγώ συχνά...

Είναι αλήθεια, πως δεν μπορεί να συμβαίνει, τίποτα άλλο,

εκτός από το να τα έχει προσωπικά, μαζί μου?

Αν η απάντηση είναι όχι, έχει έρθει η ώρα για μερικές βαθιές αναπνοές πριν μπείτε σε αμυντική ή επιθετική στάση.

Προσοχή.

Αυτή την άσκηση δεν την κάνουμε

για να απαλλάξουμε τον άλλο

από την ευθύνη των λόγων ή των πράξεων του.

Οι ερωτήσεις αυτές βοηθούν στο να αναγνωρίζουμε

πότε η αντίδραση μας σε ένα σχόλιο ή μια πιθανή προσβολή, μπορεί να είναι υπερβολική ή ακόμα κ αχρείαστη.

Πότε οι δικές μας ανασφάλειες μετατρέπουν όσα έγιναν σε προσωπικές επιθέσεις, χωρίς λόγο.

Κ για να το κλείσουμε, εννοείται πως αν αντιμετωπίζεις λεκτική κακοποίηση ή παρατηρείς ότι κάποιος προσπαθεί επισταμένα να πληγώσει τα συναισθήματα σου, είναι καιρός να επανεξετάσεις τη σχέση σου με αυτόν τον άνθρωπο, αλλά όχι να το πάρεις προσωπικά, γιατί τι είπαμε είναι το το παίρνω προσωπικά?

Του επιτρέπω να καθορίσει τη συναισθηματική μου κατάσταση
του δίνω το δικαίωμα να αλλοιώσει την αυτοεικόνα μου
Τον αφήνω να επηρεάσει τη συμπεριφορά μου

Κ αυτό δεν το θέλουμε.

Από την άλλη...

ΕΙΝΑΙ ΟΚ ΝΑ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ

Κ το να είμαστε παντελώς αδιάφοροι στις γνώμες των άλλων

είναι φύση αδύνατον.

Είπαμε ο εγκέφαλός μας, προσπαθεί να μας προστατεύσει συνεχώς, από τον αποκλεισμό κ όταν βασίζεται πολύ στο feedback των άλλων κ τις εξωτερικές συνθήκες για να αξιολογήσει το τι συμβαίνει κ όχι στην εσωτερική σου αλήθεια, τότε μπορεί να γίνει υπερβολικός και να σε κάνει να πιστέψεις ότι κάθε σχόλιο, κάθε κριτική ακόμα και όταν δεν είναι τόσο σημαντικά, αξίζουν την άμεση προσοχή κ αντίδραση σου.

κ αυτός είναι ο λόγος που αντιδρούμε υπερβολικά κ ενοχλούμαστε τόσο πολύ από τα όχι κ τόσο καλά σχόλια των άλλων, όπως ρώτησε η Χρυστάλλα.

όμως ο μόνος τρόπος να μη δεχθεί κανείς κριτική

είναι να μείνει κλεισμένος στο σπίτι του

κ να μην κάνει τίποτα -αν κ πλέον ούτε τότε τη γλιτώνει-

όμως αυτό δεν είναι ζωή...

το κλειδί λοιπόν κ εδώ,

όπως κ με οτιδήποτε άλλο, είναι η ισορροπία.

να πω εδώ πως στον αντίποδα του,

τα παίρνω όλα προσωπικά,

τα τελευταία χρόνια έχει εμφανιστεί

ακόμα μια βαθιά δυσλειτουργική στάση,

η στάση του:

Μην ακούς κανένα. Γράψτα όλα στα παλιά σου τα παπούτσια. ότι κ να λένε δεν σε αφορά κλπ

Τα social πλέον είναι γεμάτα από τέτοια τσιτάτα

που όμως απέχουν πολύ από την υγιή στάση

που χρειάζεται να κρατήσει κάποιος

προκειμένου να καλλιεργήσει λειτουργικές σχέσεις

τόσο με τους άλλους όσο κ με τον εαυτό του.

ζούμε λοιπόν σε μια κοινωνία

που έχουμε χωριστεί στα δύο άκρα

με αρκετούς από εμάς

να μεταπηδάμε βίαια από το ένα στο άλλο άκρο

θέλετε δούμε τις δύο κατηγορίες,

μέσα από ένα απλό παράδειγμα.

ανεβαίνεις λοιπόν στη σκηνή

κ υπάρχουν από κάτω 100 θεατές

στο τέλος της παρουσίασης σου

οι 99 από αυτούς σε χειροκροτούν κ ο 1 σε κράζει

που πιστεύετε ότι εστιάζει η συντριπτική πλειοψηφία

των ανθρώπων?

Οι περισσότεροι θα κολλήσουν σε αυτό τον 1

θα πουν: και αυτός ο ένας γιατί δεν χειροκρότησε?

γιατί με στραβοκοιτούσε?

τι έκανα λάθος?

το ήξερα ότι δεν έπρεπε να εκτεθώ

δεν είμαι έτοιμη ακόμα

κ αυτό είναι καταδυναστευτικό

από την άλλη υπάρχουν κ άνθρωποι

που αρνούνται να αναγνωρίσουν

την οποιαδήποτε κριτική

άνθρωποι πεπεισμένοι

ότι δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από τους άλλους

άνθρωποι που δεν βλέπουν καν

αυτόν τον 1 που έχει διαφορετική άποψη ή στάση

ούτε κ αυτό είναι λειτουργικό

σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι άνθρωποι

που δεν θέλουν να δουν, να ακούσουν, να έχουν επαφή με οτιδήποτε δεν ταυτίζεται 100% με τη δική τους οπτική.

άνθρωποι που φοράνε παρωπίδες

άνθρωποι που βρίσκονται στο άλλο άκρο

που δεν δέχονται καθόλου τη γνώμη των άλλων

που δεν τη λαμβάνουν υπόψην τους.

μη λειτουργικό κ αυτό

η εξέλιξη έρχεται πολύ πιο εύκολα όταν είμαστε

ανοιχτοί σε προτάσεις που θα μας κάνουν καλύτερους

όταν είμαστε ανοιχτοί σε διαφορετικές απόψεις

Και γι' αυτό δεν πιστεύω καθόλου στο νέο κίνημα

που σαρώνει στα social που είναι

μην ακούς τι λένε οι άλλοι.

βγάλε από τη ζωή σου οποιονδήποτε

έχει διαφορετική άποψη από εσένα.

προσπαθούν να μας πείσουν

ότι πρέπει να μας αποδέχονται όλοι, όλη την ώρα

όμως

αποδοχή, δεν είναι μόνο η 100% αποδοχή

μπορώ να σε αποδέχομαι κ να διαφωνώ μαζί σου σε κάτι συγκεκριμένο

μπορώ να σε αποδέχομαι κ να έχω διαφορετική άποψη από εσένα για κάτι συγκεκριμένο

είναι fact of life

πως οι άνθρωποι θα διαφωνήσουν μαζί μου κ αυτό είναι οκ

έτσι γίνεται διάλογος

κ ο διάλογος είναι πάντα θεμιτός

κ όταν το έχεις αποδεχτεί αυτό

είσαι κ πιο έτοιμη όταν συμβαίνει

γιατί δεν υπάρχει μέσα σου ένα παράλογο "πρέπει" που λεει

δεν πρέπει με τίποτα να με κρίνουν, να διαφωνήσουν μαζί μου, να έχουν διαφορετική άποψη

υπάρχει ένα πιο ελαστικό

η κριτική, η διαφωνία, είναι κομμάτι της διαδικασίας

μπορεί να συμβεί

άλλωστε μέσα από τη διαφωνία εξελισσόμαστε

κ οποιαδήποτε κριτική μπορεί να είναι μια αφορμή

για ανατροφοδότηση

για να πάρουμε αυτό που ακούσαμε

κ να το κάνουμε κάτι νέο, κάτι δικό μας, κάτι καλύτερο

μέσα από την κριτική μας γίνεται πιο εύκολα ξεκάθαρο

τι πήγε σωστά κ τι έχει περιθώρια βελτίωσης

σε κάτι που κάναμε ή δημιουργήσαμε

άσε που αν περιμένω να έχω την αποδοχή όλων

δεν επιτρέπω στον εαυτό μου

να έχει απόψεις που μπορεί να είναι ριζοσπαστικές

με τοποθετώ πάντα κάπου στη μέση

παραμένω χλιαρός

με τοποθετώ πάντα εκεί που υπάρχουν οι πολλοί

εκεί που έχω περισσότερες πιθανότητες οι άλλοι

να συμφωνήσουν μαζί μου.

ισορροπία λοιπόν...

άλλωστε δεν είμαστε ρομπότ

συνδεόμαστε συναισθηματικά με τον κόσμο γύρω μας

ειδικά με τους κοντινούς μας ανθρώπους

κ είναι αδύνατον να μη μας αγγίζει τίποτα σε αυτή τη ζωή

δεν είναι ρεαλιστικό να το πιστεύουμε αυτό

κ δεν πρόκειται να γίνει κ ποτέ

το να μη μας νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι

γι'αυτό κ δεν θα έπρεπε να είναι στόχος για κανέναν μας

το σημαντικό είναι να μπορούμε να κάνουμε τη διάκριση

του ποιους θα ακούσουμε κ μέχρι που θα επιτρέψουμε στη γνώμη τους να επηρεάσει το πως νιώθουμε ή λειτουργούμε

γιατί υπάρχουν γνώμες που έχουν όντως

κάτι να μας προσφέρουν

κ είναι λάθος να τις αγνοήσουμε

κ γνώμες που χρειάζεται να μειώσουμε σημαντικά την επιρροή που έχουν πάνω μας.

με λίγα λόγια

φυσικά κ μας νοιάζει η γνώμη των άλλων

αλλά είναι σημαντικό να ξέρουμε που βρίσκεται η γραμμή ανάμεσα στις γνώμες κ τις συμπεριφορές τους

κ την αλήθεια μας

ΠΟΤΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟ ΤΟ ΝΑ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ

Γιατί όταν περνάμε αυτή τη γραμμή

τότε γίνεται η κατάσταση δυσλειτουργική

τόσο για εμάς, όσο κ για τη σχέση μας με τους άλλους.

Και είναι σημαντικό να μπορούμε να καταλάβουμε

πότε οι γνώμες των άλλων μας επηρεάζουν σε υπερβολικό βαθμό, σε βαθμό που καθορίζουν το πως τελικά νιώθουμε για τον εαυτό μας

γιατί είπαμε είναι οκ να μας νοιάζει

είναι δυσλειτουργικό να γίνεται προσωπικό

για να σας βοηθήσω να ξεχωρίσετε τη διαφορά

θα μοιραστώ μαζί σας 8 δείγματα ότι έχετε την τάση να τα παίρνετε όλα προσωπικά

δείτε αν αναγνωρίζετε τον εαυτό σας σε κάποια από αυτά

πως μπορούμε λοιπόν να αναγνωρίσουμε πότε έχουμε περάσει τη γραμμή της ισορροπίας?

όταν σταματάω να λεω τι πραγματικά πιστεύω, γιατί φοβάμαι πως θα το πάρουν οι άλλοι.
Όταν οποιαδήποτε αλλαγή στη συμπεριφορά ή την συναισθηματική κατάσταση του άλλου, θεωρώ ότι αφορά εμένα.
Όταν ζω για να αμύνομαι και ο θυμός και η δυσαρέσκεια γίνονται ένα φυσιολογικό κομμάτι της ζωής μου γεμίζοντας με, με ατελείωτη ένταση
όταν συνεχίζω να επαναλαμβάνω ότι έγινε ή ειπώθηκε ξανά κ ξανά σε λούπα στο κεφάλι μου, για ώρες ή κ μέρες μετά το γεγονός
όταν έχω εμμονή με το τι θα πουν οι άλλοι κ ανησυχώ συνεχώς ότι θα πουν κάτι αρνητικό
όταν ανησυχώ συνεχώς πως πίσω από τα λόγια ή τις κινήσεις των άλλων κρύβεται κάτι άλλο σκοτεινό
όταν η αίσθηση του ότι δεν με καταλαβαίνουν παίζει σαν μουσική υπόκρουση σε ασανσερ στο background της ζωής μου
όταν ένα σχόλιο για τη συμπεριφορά μου αρκεί για να κολλήσω μια ακόμα νέα ταμπέλα στον εαυτό μου.

Αναγνωρίσατε τον εαυτό σας σε κάποια από τα σημάδια?

ΠΑΡΑΝΟΗΣΗ -ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΑΡΝΗΤΙΚΑ

Οπότε... επαναλαμβάνω

το κλειδί είναι η ισορροπία

ώστε ο τρόπος με τον οποίο σχετιζόμαστε με τους άλλους

να είναι λειτουργικός, υγιής,

να πηγάζει από ένα σημείο καλοσύνης.

ναι μεν να μας νοιάζει...

άλλωστε σε τι κόσμο θα ζούσαμε

κ τι επίδραση θα είχε στην εξέλιξη μας

η προσέγγιση

δεν με νοιάζει καμία άλλη γνώμη εκτός από τη δική μου.

κ παράλληλα

αναγνωρίζω πως δεν γίνεται να επιτρέπω στη γνώμη των άλλων

κ στα εξωτερικά ερεθίσματα να καθορίζουν το ποια είμαι, τι πιστεύω κ πως λειτουργώ.

Επαναλαμβάνω πως αυτή η ισορροπία

αφορά το 90% των αλληλεπιδράσεων μας

κ προφανώς αν υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή σου,

που δεν σου συμπεριφέρονται με αγάπη και σεβασμό

δεν χρειάζεται να ξοδέψεις χρόνια υποφέροντας

από τέτοιες συμπεριφορές, με την ελπίδα

να βρεις κάποτε μια όποια ισορροπία

γιατί σε αυτή τη συνθήκη βλάπτεις τον εαυτό σου

εκεί χρειάζεται να προστατευτείς

συνήθως απομακρύνοντας τον εαυτό σου

από τις τοξικές συνθήκες κ συμπεριφορές

ΔΕΝ ΛΥΝΕΤΑΙ ΖΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ

Κ για να κλείσουμε αυτό το πρώτο κομμάτι του talk μας, θα απαντήσω κ στην τρίτη σας ερώτηση που ήταν

Πόσο εύκολο είναι να σταματήσω να παίρνω τα πράγματα προσωπικά?

μήπως από όσα έχουμε πει μέχρι τώρα μπορείτε να μου δώσετε εσείς μια απάντηση?

πόσο εύκολο είναι να σταματήσουμε να παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά?

να πουν

Δεν γίνεται.

Δεν γίνεται να σταματήσεις να παίρνεις τα πράγματα προσωπικά

κ ίσως το talk μας να έπρεπε να έχει τίτλο

Η τέχνη του να παίρνετε τα πράγματα λιγότερο προσωπικά

γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση η λύση

δεν έρχεται με την εξάλειψη του προβλήματος.

Είναι ένα από τα προβλήματα της ζωής

που χρειάζεται να μάθουμε να είμαστε λειτουργικοί

όταν εμφανίζεται.

Είπαμε πρόκειται για μηχανισμό επιβίωσης

κ ένα από τα πιο κοινά patterns του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι η προσωποποίηση.

Κ είναι λογικό.

Μπορούμε να βιώσουμε τη ζωή μόνο μέσα από τα μάτια μας, βλέπουμε τον εαυτό μας ως το κέντρο του κόσμου μας. Βλέπουμε κάθε συζήτηση, γεγονός, περίσταση κ.λπ.

από την οπτική γωνία του πώς αυτό σχετίζεται με εμάς.

Οπότε η λύση δεν είναι στην εξάλειψη

αλλά στην καλύτερη αντιμετώπιση

μαθαίνεις να είσαι οκ με τη διαφορετικότητα

καλλιεργείς την αυτοεκτίμηση σου

αναγνωρίζεις την αξία σου

μαθαίνουμε να επικοινωνούμε όσα μας πλήγωσαν

γινόμαστε περισσότερο ανθεκτικοί

κ σταδιακά μειώνονται οι πιθανότητες

να μας πληγώνουν τα σχόλια κ οι πράξεις των άλλων

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΔΕΝ ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΟΣΟ ΝΟΜΙΖΕΙΣ

παράλληλα η αλήθεια είναι

πως είμαστε επώδυνα κοινωνικά όντα

κ ο φόβος της κοινωνικής απομόνωσης ή του αποκλεισμού

είναι βαθιά ριζωμένοι μέσα μας βιολογικοί φόβοι

έτσι φοβόμαστε συνεχώς

κ βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα για το τι μπορεί να συμβαίνει, ανά πάσα στιγμή,

με σκοπό πάντα να προστατέψουμε τον εαυτό μας.

Έτσι ο φόβος μας μας κυριεύει όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά

σε μία αλληλεπίδραση που έχουμε

ξεχνώντας πως σε κάθε αλληλεπίδραση

ο κάθε ένας από εμάς έρχεται με ότι διαθέτει εκείνη τη στιγμή, αλλά κ με όλη του την προσωπική ιστορία

άλλος έρχεται με καλόσυνη κ κατανόηση

κ κάποιος άλλος με υπεροψία ή φόβο κλπ

Και η συμπεριφορά τους απορρέει

από τον τρόπο που έχουν μάθει να ερμηνεύουν τα πράγματα σύμφωνα με τις εμπειρίες της ζωής τους

Όλα όσα βίωσαν για να φτάσουν εδώ που είναι σήμερα

αλλά και το πως νιώθουν στη στιγμή

κ όχι από τη συγκεκριμένη αλληλεπίδραση αυτή καθαυτή.

δεν έχουν να δώσουν κάτι άλλο

σου δίνουν αυτό που ξέρουν κ αυτό που μπορούν

τη δεδομένη στιγμή

αν κ εσύ εκείνη τη στιγμή είσαι ευάλωτη

τότε γίνεται το τέλειο ταίριασμα

κ παίρνεις ότι συμβεί προσωπικά

και ο φόβος μας

δεν υποχωρεί με το τέλος μιας αλληλεπίδρασης.

Η τάση μας είναι να φοβόμαστε

ακόμα και το τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς

όταν εμείς δεν είμαστε παρόντες.

πιστεύουμε πως οι άλλοι

περνούν τον χρόνο τους σκεπτόμενοι εμάς

κρίνοντας κ κατακρίνοντας το τι κάνουμε τι δεν κάνουμε

πως το κάνουμε, γιατί το κάνουμε κλπ

ενώ αυτό δεν θα μπορούσε να είναι

πιο μακριά από την πραγματικότητα

κάθε άνθρωπος είναι βαθιά απορροφημένος

από την ίδια του τη ζωή, από τον ίδιο του τον εαυτό

τόσο που μπορεί να ασχοληθεί με τους άλλους

μα τι λες ρε νικολάκι?

δεν τους ξέρεις καλά

αυτοί δεν κάνουν άλλη δουλειά...

ωραία, ας το πάρουμε αλλιώς

ας μιλήσει η επιστήμη.

η αλήθεια είναι πως τις περισσότερες φορές

όντως οι σκέψεις μας σχετίζονται με άλλους ανθρώπους

όχι όμως με τον τρόπο που φανταζόμαστε

το national science foundation

έρευνα

από την οποία εντόπισαν

πως από τις 50.000 σκέψεις που κάνουμε καθημερινά

το 80% των σκέψεων μας αφορά

τις σχέσεις μας με τους άλλους

αμ, στα έλεγα εγώ

θα μου πείτε...

το νιώθετε αληθινό αυτό?

νιώθετε πως οι σκέψεις σας σε μεγάλο ποσοστό αφορούν τις σχέσεις σας με τους άλλους ανθρώπους?

τι έλεγε ο Άλφρεντ Άντλερ?

όλα τα προβλήματα είναι διαπροσωπικά προβλήματα

επειδή λοιπόν οι σκέψεις μας σε μεγάλο ποσοστό

αφορούν τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους

θεωρούμε πως κ οι άλλοι κάνουν το ίδιο

θα αφήσω όμως εδώ ΗΡΕΜΑ μια ερώτηση

που για εμένα άλλαξε τα πάντα πριν από μερικά χρόνια

σκεφτόμαστε ΟΝΤΩΣ τους άλλους

ή μήπως όχι...

Ο Don Miguel Ruiz χρησιμοποιεί μια ωραία παρομοίωση,

που νομίζω το εξηγεί πολύ καλά τι πραγματικά συμβαίνει, όταν πιστεύουμε ότι σκεφτόμαστε τους άλλους.

Φαντάσου, πως βρίσκεσαι σε ένα χώρο με πολλούς κινηματογράφους.

Και ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι σε έναν από αυτούς παίζεται ένα έργο με το δικό σου όνομα.

Μπαίνεις λοιπόν και βλέπεις τη ζωή σου να παίζεται στην οθόνη, μέσα από τα μάτια σου, ακριβώς όπως τα έχεις ζήσει όλα.

Φαντάσου λοιπόν πως η αίθουσα είναι άδεια και υπάρχει μόνο ένας θεατής, στην πρώτη σειρά και συνειδητοποιείς πως αυτός ο θεατής είναι αυτός είναι ο εαυτός σου.

Στο έργο παίζουν οι γονείς σου, ο σύντροφός σου, τα παιδιά σου, οι φίλοι σου, όλοι όσοι συμμετέχουν κάθε μέρα στη ζωή σου. Παρακολουθείς για λίγο τις σκηνές που διαδραματίζονται και βλέπεις τον εαυτό σου να τις παρακολουθεί καθισμένος στις πρώτες θέσεις, αγνοώντας παντελώς την παρουσία σου στο χώρο.

Τότε, Αποφασίζεις να δεις τι παίζουν κ οι άλλες αίθουσες και φεύγεις.

Μπαίνεις στη διπλανή αίθουσα κ Εκεί συνειδητοποιείς ότι παίζεται η ζωή της μητέρας σου και τώρα ο μοναδικός θεατής στην αίθουσα είναι η μητέρα σου, που επίσης δεν φαίνεται να καταλαβαίνει την παρουσία σου. Στην οθόνη βλέπεις σκηνές γνώριμες, αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, όχι πια σαν πρωταγωνιστή, αλλά σαν ένα χαρακτήρα του έργου, όπως και τον πατέρα σου και όλους τους άλλους ανθρώπους της ζωής σου. Όμως η ταινία δεν μοιάζει καθόλου με τη δική σου. Οι σκηνές είναι οι ίδιες, αλλά οι ρόλοι παίζονται εντελώς διαφορετικά. Είναι έτσι όπως τα βλέπει η μητέρα σου.

Φεύγεις θυμωμένη από την αίθουσα και μπαίνεις στην επόμενη και εκεί βλέπεις την ταινία που διηγείται τη ζωή του πατέρα σου, του αδελφού ή της αδελφής σου, του συντρόφου, των παιδιών σου των φίλων σου και πάει λέγοντας.

Και σε όλες αυτές τις ταινίες αναγνωρίζεις τις σκηνές και τους ρόλους, βλέπεις όμως διαφορετικό τον εαυτό σου και το ρόλο που παίζει, σε κάθε μια από αυτές τις ταινίες.

Δεν μοιάζει καθόλου με αυτόν που εσύ πιστεύεις ότι έγινε στην «πραγματικότητα».

Συνειδητοποιείς ότι ο καθένας ζει την ιστορία του διαφορετικά και όλοι παρακολουθούν τη δική τους ταινία, διηγούνται τη δική τους ιστορία. Όλοι πιστεύουν ολόψυχα ότι αυτή είναι η πραγματικότητα.

κ Το ίδιο κάνεις και εσύ.

Οι απόψεις λοιπόν των άλλων για εμάς, δεν αφορούν εμάς τις ίδιες, αλλά στο ρόλο που παίζουμε στην ταινία της ζωής τους. στη δική τους ταινία.

Όταν μας κρίνουν ή μας επικρίνουν, στην πραγματικότητα το κάνουν στον χαρακτήρα που παίζει στο δικό τους έργο, σύμφωνα πάντα με τη δική τους οπτική, με τα δικά τους προβλήματα, με τις δικές τους ελλείψεις και με τη δική τους ανάγκη να ελέγχουν το πως σκέφτεσαι κ λειτουργείς εσύ ή το πως θέλουν να εξελιχθεί η κατάσταση.

Η κριτική τους λοιπόν καμία απολύτως σχέση δεν έχει με εμάς κ τον πραγματικό μας εαυτό.

ο άλλος στην πραγματικότητά του, είναι ο σκηνοθέτης, ο παραγωγός και ο πρωταγωνιστής της δικής του «ταινίας».

Εσύ, από την άλλη, παίζεις απλά ένα μικρό ρόλο στο δράμα του.

Αντίστοιχα πάλι και αυτός είναι πιθανώς απλά ένας «κομπάρσος» στο δικό σου δράμα.

Σε πόσους από τους κομπάρσους της ζωής σας έχετε δώσει τον έλεγχο της ευτυχίας σας μέσα στα χρόνια?

κατανοητό το παράδειγμα;

αυτό λοιπόν που δεν έχουμε διαχωρίσει μέσα μας

κ που ελπίζω να σας έγινε ξεκάθαρο με το παράδειγμα του υποστηρίζουν και τα αποτελέσματα της έρευνας που λέγαμε νωρίτερα

η οποία αποκάλυψε

πως αυτό το 80% των σκέψεων που αφορούν τις σχέσεις μας με τους άλλους

δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τη δική τους ζωή,

με πράγματα δλδ που δεν μας αφορούν καθόλου

με το τι κάνουν κ πως λειτουργούν γενικά

ΑΛΛΑ

είναι με σκέψεις που έχουν να κάνουν

με εμάς σε σχέση με τους άλλους

σχετικά με τις προσδοκίες που εμείς έχουμε από αυτούς

σκεφτόμαστε πως ΕΓΩ νιώθω με αυτό που μου είπε,

τι σημαίνει αυτό που είπε για ΕΜΕΝΑ

το κέντρο είμαστε πάντα εμείς

αυτός που πραγματικά σκεφτόμαστε στη

συντριπτική πλειοψηφία των σκέψεων μας

είναι ο εαυτός μας

συγκεκριμένα η έρευνα έδειξε πως από τις

50.000 σκέψεις που κάνουμε καθημερινά

μόνο ένα 0,02% έχει να κάνει με τους άλλους

10 από τις 50.000 σκέψεις της ημέρας μας αφορούν

πραγματικά τους άλλους

ότι την επόμενη φορά που θα νιώσετε πεσμένες επειδή πιστεύετε ότι όλοι σας κρίνουν θέλω να θυμάστε που στην πλειοψηφία τους οι άνθρωποι ασχολούνται με τον εαυτό τους και πως ακόμα και η κριτική τους προς εσάς

έχει να κάνει περισσότερο με τους δικούς τους φόβους κ ανασφάλειες, τις δικές τους προσδοκίες για το πως θέλουν να παίζουν οι δευτερο-ρολίτες κ οι κομπάρσοι στην ταινία τους κ ελάχιστα με εσάς, την αξία κ την ποιότητα σας.

Αυτός ο διαχωρισμός

ήταν εξαιρετικά ανακουφιστικός στη δική μου ζωή

άλλαξε εντελώς το πρίσμα

μέσα από το οποίο επιλέγω να βλέπω όσα συμβαίνουν

ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΑ?

Αφού λοιπόν όσα φέρνουν οι άλλοι σε μία αλληλεπίδραση

έχουν περισσότερο να κάνουν με εκείνους παρά με μένα

και αυτό σε ένα λογικό cognitive επίπεδο το καταλαβαίνω

Γιατί επηρεάζομαι τόσο από τα λόγια τους χαρακτηρισμούς τους;

Νομίζω έχουμε απαντήσει επαρκώς πάνω σε αυτό,

αφού είπαμε ότι οι γνώμες, οι συμπεριφορές και οι χαρακτηρισμοί τους ενεργοποιούν μέσα μας βαθιά ριζωμένους φόβους επιβίωσης όπως αυτόν της κοινωνικής αποξένωσης και του αποκλεισμού.

Και δεν μπορώ να κάνω δηλαδή τίποτα γι' αυτό;

Φυσικά και μπορείς να κάνεις.

Γιατί στο τέλος της ημέρας ενώ αυτός ο μηχανισμός επιβίωσης

είναι εγκατεστημένος σε όλους μας ανεξαιρέτως

κάποιοι από εμάς τα παίρνουμε όλα κατάκαρδα κ κάποιοι άλλοι μπορούμε να ξεχωρίσουμε χωρίς δυσκολία το οφέλημο από κάθε συνθήκη, κρατάμε αυτό κ συνεχίζουμε.

ποιος είναι αυτός λοιπόν που δεν το παίρνει κατάκαρδα?

Ο άνθρωπος που δεν παίρνει τα πράγματα προσωπικά

είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζει ποιος είναι,

ποιες είναι οι αξίες του, τα όρια του,

τα αποδεκτά και μη αποδεκτά του

ο άνθρωπος που ξέρει τι θέλει να κάνει

ξέρει τι αγαπά κ ποιος θέλει να είναι σήμερα

αλλά κ να γίνει αύριο

και όλα αυτά μπορεί να τα επικοινωνεί και στους άλλους

με καλοσύνη κ ειλικρίνεια

φαντάζομαι ότι αυτό απαντά κ στην ερώτηση της Χρυστάλλας

Μήπως λοιπόν έχω κι εγώ άλυτα θέματα μέσα μου και γιαυτό τα παίρνω προσωπικά?

Ωωωωω ναι...

Φυσικά και είναι τα δικά μας άλυτα θέματα

που μας οδηγούν στο να τα παίρνουμε όλα προσωπικά.

Αν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε αναγνωρίσει στον εαυτό μας

την αξία μας ως άνθρωπο

βιαζόμαστε να πάρουμε τα πράγματα προσωπικά,

τις γνώμες των άλλων προσωπικά, την συμπεριφορά τους.

Αν εμείς κουβαλάμε μέσα μας τραύματα που μπορούν να πυροδοτήσουν έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις αλλά δεν ξέρουμε ποιες συμπεριφορές, ποια σχόλια, ποια περιβάλλοντα μπορεί να πυροδοτήσουν αυτή την ευαισθησία μας, είναι πολύ εύκολο να αναστατωθούμε. Ενώ αν γνωρίζεις μπορείς να πεις στον εαυτό σου: Αυτή τη στιγμή στεναχωριέμαι περισσότερο για αυτό που είχε γίνει κάποτε κ ίσως η αντίδραση μου είναι πιο ταιριαστή σε εκείνο το συμβάν, παρά στο σημερινό.
Αν σου λείπει η αυτο-αποδοχή και αναζητάς αγωνιωδώς να την αγγίξεις, μέσα από τους άλλους, είναι πολύ φυσιολογικό να επηρεάζεσαι από τα λόγια τους. Αν αναζητάς να ανέβει η αυτοεκτίμησή σου μέσα από τα μάτια των άλλων τότε βάζεις τον εαυτό σου σε σοβαρό κίνδυνο να συμβεί το ακριβώς αντίθετο.

Παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά, ενώ δεν είναι

γιατί νιώθουμε ανασφάλεια και καθρεφτίζουμε αυτή την ανασφάλεια στον εαυτό μας μέσα από τους άλλους.

Δεν νιώθουμε αξιοι της αγάπης κ ψάχνουμε με μανία να ξεχωρίσουμε κάτι στα λόγια, τις πράξεις ακόμα κ τις εκφράσεις των άλλων για να το επιβεβαιώσουμε. Περιμένεις πως οι άλλλοι απορρίπτουν τα κομμάτια του εαυτού σου που έχεις ήδη απορρίψει πρώτη εσύ. Να κρίνουν τα κομμάτια που εσύ η ίδια κρίνεις...

To confirmation bias για το οποίο έχουμε συζητήσει πολλές φορές.

ΠΑΡΑΛΟΓΕΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ

Αρνητικός εσωτερικός διάλογος, παιδικά τραύματα, τελειομανεία, ακόμα κ το άγχος ή η κούραση παίζουν ρόλο στο κατά πόσο θα πέσουμε στη μαύρη τρύπα του να πάρουμε κάτι προσωπικά...

Όλα αυτά χρειάζεται να δουλευτούν

αν θέλουμε να παίρνουμε τα πράγματα λιγότερα κατάκαρδα

αλλά αυτό δεν είναι κάτι που γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη

είναι σίγουρα μια διαδικασία

κ κατά πάσα πιθανότητα δεν θα τα έχετε λύσει μέχρι αύριο

που πάλι κάτι θα συμβεί κ θα μπείτε στον πειρασμό να το πάρετε κατάκαρδα.

Κ για αυτό είμαι εγώ εδώ.

Για να σας δώσω ένα ακόμα ανατρεπτικό μεν

-δεν περιμένω να με αγαπήσετε παραπάνω μετά από αυτό δλδ-

αλλά παράλληλα εξαιρετικά αποτελεσματικό εργαλείο αναπλαισίωσης του τι σημαίνει

παίρνω τα πράγματα προσωπικά

ούτως ώστε να μπορέσετε κάνοντας

ΜΙΑ αλλαγή στον τρόπο σκέψης σας

να καταφέρετε να περιορίσετε σε τεράστιο ποσοστό

το κατά πόσο παίρνετε τα πράγματα προσωπικά.

τι συμβαίνει λοιπόν όταν παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά;

Ο άνθρωπος που παίρνει τα πράγματα προσωπικά

έχει την παράλογη απαίτηση

έχει το παράλογο belief

πως όλοι οι άλλοι θα έπρεπε να λειτουργούν

ακριβώς όπως εκείνος θεωρεί

ότι θα έπρεπε να λειτουργούν

ανά πάσα ώρα κ στιγμή

κ η οποιαδήποτε απόκλιση

από αυτό τον τρόπο

είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ

κ δεν μπορεί να την αντέξει.

Το παίρνω προσωπικά λοιπόν σημαίνει

αδυνατώ να δεχτώ ότι οι σκέψεις,

η νοοτροπία κ οι πράξεις των άλλων,

δεν βρίσκονται κάτω από τον απόλυτο έλεγχο μου,

όλη την ώρα κ κάτω από όλες τις συνθήκες.

Ενδιαφέρον ε?

Ειδικά για εσάς που είστε άνθρωποι με ενσυναίσθηση κ καλοσύνη, χτυπάει κάπως το "έχω την απαίτηση να νιώθεις, να σκέφτεσαι κ να λειτουργείς όπως εγώ θέλω κ όταν αποκλίνεις δεν το αντέχω"

Ας το ξαναπούμε

για να το εμπεδώσουμε

κάθε φορά που παίρνω κάτι προσωπικά

στην ουσία

αρνούμαι να δεχτώ ότι οι σκέψεις,

η νοοτροπία κ οι πράξεις των άλλων,

δεν βρίσκονται κάτω από τον απόλυτο δικό μου έλεγχο,

όλη την ώρα κ κάτω από όλες τις συνθήκες.

κάτι σαν αρνητές της πραγματικότητας δλδ

mindblowing

υπάρχει αδυναμία αποδοχής του γεγονότος

του ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε του άλλους

δεν μπορούμε να ελέγξουμε το πως νιώθουν για εμάς

δεν μπορούμε να επιβάλλουμε στους άλλους

να σκέφτονται κ να λειτουργούν όπως εμείς θα θέλαμε

κ αυτό είναι παράλογο

είναι παράλογο να πιστεύεις ότι μπορείς,

να απαιτείς από τον εαυτό σου να μπορεί,

να ελέγχει το πως νιώθουν όλοι άλλοι για εσένα

πως λειτουργούν, πως σκέφτονται

Να λοιπόν που μπορεί να μας φανούν χρήσιμα

και πάλι τα όρια που βάζουμε στον εαυτό μας,

που ρώτησε Ιωάννα.

Χρειάζεται να θέσουμε υγιή όρια,

στο βαθμό ελέγχου που θεωρούμε ότι έχουμε

απέναντι στους άλλους κ τη ζωή.

Η ζωή γίνεται πολύ πιο ανάλαφρη

πιο ξέγνοιαστη όπως ρώτησε κ η Ιωάννα

όταν δεν νιώθεις την ανάγκη

να επιβάλλεις την γνώμη σου σε κανέναν

Όταν αποδέχεσαι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν

κοινή οπτική απέναντι στη ζωή

και υπάρχουν πολλά διαφορετικά σημεία

από τα οποία ο καθένας βλέπει κ ερμηνεύει

αυτό που έχει συμβεί.

Την επόμενη φορά που θα πιάσετε τον εαυτό σας

να ετοιμάζεται να πάρει κάτι κατάκαρδα αναρωτηθείτε:

ποιος λέει πως πρέπει όλοι να αντιδρούμε με τον ίδιο τρόπο?

ποιος λέει πως όλοι ακολουθούν την κοινή λογική?

ποιος λέει πως οι άλλοι πρέπει να λειτουργούν σύμφωνα με τα δικά μου στάνταρντ?

Μήπως τελικά εδώ διαδραματίζεται ένα σενάριο ελέγχου

κ όχι μια προσωπική επίθεση;

Τι ιστορίες λέω στον εαυτό μου?

Τι άλλο θα μπορούσε να συμβαίνει?

ΕΡΓΑΛΕΙΑ

Η ιστορία με τις αίθουσες του Don Miguel Ruiz,

η υπενθύμιση ότι σχεδόν ποτέ δεν ασχολούμαστε με τους άλλους αλλά κυρίως σκεφτόμαστε τον εαυτό μας σε σχέση με τους άλλους,

η επίγνωση πως συχνά έχουμε την παράλογη απαιτήση να λειτουργούν οι άλλοι ακριβώς όπως εμείς θα θέλαμε

κ οι ερωτήσεις, Τι ιστορίες λέω στον εαυτό μου κ Τι άλλο θα μπορούσε να συμβαίνει, εκτός από αυτό που μου υποδικνυέι ο φόβος?

είναι μερικά από τα πιο απλά κ εύκολα στη χρήση εργαλεία που που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε Χρυσταλλάκι μου εσύ που ρώτησες μέσα στο επόμενο διάστημα προκειμένου να μειώσετε σημαντικά το βαθμό με τον οποίο παίρνετε τα πράγματα προσωπικά.

επιπλέον

Ένα παιχνίδι που μου αρέσει να παίζω κατά τη διάρκεια των προσωπικών μου συνεδριών με ανθρώπους που έχουν πάρει κάτι κατάκαρδα, είναι να τους βάζω να εξιστορούν το συμβάν, στο τρίτο ενικό πρόσωπο. Σαν να έχει συμβεί σε κάποιον άλλον.

ακούγεται ανορθόδοξο αλλά

βοηθάει σημαντικά στην αποστασιοποίηση του εαυτού μας πνευματικά και ψυχολογικά από αυτό που έχει γίνει κ αυξάνει εκθετικά την ικανότητα μας να το δούμε με περισσότερη ψυχραιμία κ λογική, όπως απέδειξε μια μελέτη που έγινε το 2014 από τον ψυχολόγο κ νευροεπιστήμονα Ethan Kross.

Ο Kross βρήκε πως αφηγούμενοι την ιστορία τους στο τρίτο πρόσωπο, οι άνθρωποι έχουν την τάση να αναγνωρίζουν τα όρια του ελέγχου τους επι των άλλων ή της κατάστασης, την πραγματική τους γνώση σε αυτό που συμβαίνει, να αναζητήσουν διαφορετικές λύσεις, να αναγνωρίσουν διαφορετικές οπτικές κλπ

πχ Η Ελένη ένιωσε εκνευρισμένη όταν η Κατερίνα της έκλεισε απότομα το τηλέφωνο, αλλά πιθανόν η Κατερίνα να ήταν βιαστική και αυτό το βιαστικό κλείσιμο του τηλεφώνου δεν αλλάζει το γεγονός ότι η Κατερίνα έχει υπάρξει πολύ καλή φίλη της Έλενας για χρόνια και φυσικά η Έλενα μπορεί να το αναφέρει στην Κατερίνα την επόμενη φορά που θα μιλήσουν.

Αυτός ο αναστοχασμός, αυτή η εναλλακτική οπτική γωνία μπορεί να σας βοηθήσει να σκεφτείτε πιο καθαρά το περιστατικό χωρίς να αφήσετε το αρχαίγονο ένστικτο του φόβου να σας μπλοκάρουν

προφανώς υπάρχουν κ πολλά άλλα

εργαλεία που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε

όπως το να κρατάτε ημερολόγιο με τα triggers σας

να κάνετε θετικές δηλώσεις

να ζητήσετε την υποστήριξη κάποιου ειδικού

να κάνετε ερωτήσεις στον εαυτό σας:

Είναι αυτό που λέει αλήθεια μου?

Πιστεύω σε κάποιο βαθμό ότι αυτό που λέει ισχύει για εμένα?

Μήπως δεν ήταν προσωπικό?

Μήπως έχω εγώ κάποια ευαισθησία σε αυτό του είδους τις συνθήκες και η αντίδραση μου προέρχεται από εκεί

και όχι τόσο από την ίδια την κατάσταση που αντιμετωπίζω τώρα?

αλλά κ στον άλλο:

τι ακριβώς εννοείς με αυτό?

γιατί έκανες αυτή την επιλογή?

θέλεις να μου εξηγήσεις λίγο...

να αναρωτηθείτε:

Έχω τον έλεγχο σε αυτά που συμβαίνουν;

Όχι

που έχω έλεγχο;

Έχω έλεγχο στον τρόπο που θα αντιμετωπίσω αυτό που έχει συμβεί.

Έχω έλεγχο στο αν θα βουλιάξω μέσα σ' αυτό ή αν θα μάθω κάτι χρήσιμο από αυτό.

Όμως τέτοιου είδους εργαλεία μπορείτε να βρείτε πολύ εύκολα και μόνοι σας online, με μια απλή αναζήτηση.

Το σημαντικό για μένα σήμερα ήταν να αναπλαισιώσουμε το τι σημαίνει παίρνω τα πράγματα προσωπικά κ γιατί το κάνω?

ποιά ανάγκη μου κρύβεται πίσω από αυτή μου την τάση?

Ήθελα σας βοηθήσω να αλλάξετε το mindset σας,

την νοοτροπία σας, τον τρόπο που αντιλαμβάνεστε

το παίρνω τα πράγματα προσωπικά,

έτσι ώστε να μην το βρίσκετε ως εμπόδιο ξανά και ξανά μπροστά σας κ ελπίζω να το πετύχαμε.

ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

AN YPARXEI XRONOS

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

η σχέση μας με τη γνώμη των άλλων μπορεί να αλλάξει

Το να μην παίρνεις τα πράγματα προσωπικά είναι μια δεξιότητα που μπορεί να καλλιεργηθεί.

ακόμα κ η αυτοπεποίθηση είναι δεξιότητα

κ επειδή είναι δεξιότητα μπορείς

με τα κατάλληλα εργαλεία

να την καλλιεργήσεις

Απαιτεί προσοχή, αυτοσυμπόνια και την προθυμία να δεις πέρα από τις αμέσως αντιδράσεις σου.

μπορείς να αναπτύξεις την κατάλληλη νοοτροπία

κ να εφαρμόσεις τις κατάλληλες πρακτικές

έτσι ώστε σταδιακά να παίρνεις όλο κ πιο οφέλημες

για εσένα αποφάσεις

κ να μην ενεργοποιείται μέσα σου μια ενεργειακή βόμβα

κάθε φορά που κάποιος λέει ή κάνει κάτι

έξω από τα κουτάκια σου

Όταν σταματήσεις να παίρνεις τα πράγματα προσωπικά, χαρίζεις στον εαυτό σου το δώρο της ελευθερίας.

έρχεται κάποιος κ μας λεει κάτι απλό

κ ξαφνικά ενεργοποιείται μέσα μας μια ενεγειακή βόμβα

που δεν έχει να κάνει με αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή αλλά μπορεί να αντιδρούμε σε συνθήκες κ καταστάσεις από το παρελθόν

υπεραντιδράς σε αυτό που συμβαίνει

να χτίσεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου κ τις δυνατότητές σου σου

να αναπτύξεις τη δεξιότητα της αυτοπεποίθησης

το χρησιμοποιήσεις έτσι ώστε οι γνώμες των άλλων να μην έχουν μη ωφέλημη επίδραση πάνω σας

When you Stop Taking Things Personally, you Give yourself the Gift of Freedom

Whether you use mantras, breathing exercises, self-talk or another strategy, the point is to stop seeking external validation and focus on your own internal growth. Trying to get validation from the people around you is a losing gambit—they don’t know your life like you do; they’ve got egos too and just like you, they’re navigating the world with the tools they’ve got. Keep this in mind as you train yourself to stop taking things personally and aim to understand your experiences more clearly.

Not taking things personally is a skill that can be developed. It requires mindfulness, self-compassion, and a willingness to see beyond our immediate reactions. By practicing these strategies, you can navigate life with more peace, self-empowerment, and emotional freedom.

Είτε χρησιμοποιείς μαντράς, ασκήσεις αναπνοής, αυτοσυζήτηση ή κάποια άλλη τεχνική, το ζητούμενο είναι να σταματήσεις να αναζητάς επιβεβαίωση από τους άλλους και να επικεντρωθείς στην προσωπική σου εσωτερική ανάπτυξη.

Η προσπάθεια να πάρεις επιβεβαίωση από τους γύρω σου είναι μια χαμένη υπόθεση – κανείς δεν σε γνωρίζει όπως εσύ· έχουν κι αυτοί το εγώ τους και ακριβώς όπως εσύ, προσπαθούν να πλοηγηθούν στον κόσμο με τα εργαλεία που διαθέτουν.

Κράτα αυτό κατά νου καθώς εκπαιδεύεις τον εαυτό σου να μην παίρνεις τα πράγματα προσωπικά και να στοχεύεις στο να κατανοείς τις εμπειρίες σου πιο καθαρά.

Με την εξάσκηση αυτών των στρατηγικών, μπορείς να πλοηγηθείς στη ζωή με περισσότερη ειρήνη, αυτοενδυνάμωση και συναισθηματική ελευθερία.

Ο δρόμος προς την προσωπική σου ευτυχία, δεν είναι απαραίτητα στρωμένος, με ροδοπέταλα. Αξίζει όμως να τον περπατήσεις.

Η κατάκτηση της εσωτερικής σου ηρεμίας, έρχεται μέσα από την οριοθέτηση, την αυταγάπη, τη συγκέντρωση στα σημαντικά σου

Ο δρόμος προς την εσωτερική ηρεμία, περνά μέσα από τα δύσβατα μονοπάτια των ορίων, της εστίασης στα σημαντικά σου

Όταν επιλέγεις να βάλεις τις ανάγκες σου πρώτες, αναπόφευκτα κάποιοι θα αισθανθούν παραμελημένοι ή ακόμα και αδικημένοι.