Έξω από το σπίτι που μεγάλωσα, υπήρχε ένα γιγαντιαίο πεύκο και κάθε χρόνο, κατά τη διάρκεια της άνοιξης, το μεγάλο μας πεύκο γέμιζε από ζωή. Εκατοντάδες μικρές γούνινες, κάμπιες, κινούνταν με αργό ρυθμό, η μια πίσω από την άλλη, ακολουθώντας ένα μυστικό μονοπάτι και αφήνοντας πίσω τους το ίχνος μιας μεταξένιας γραμμής.

Θυμάμαι να περνάω ώρες, κοιτώντας αυτό το νωχελικό πέρα-δώθε και ήμουν σίγουρη ότι αυτά τα μικροσκοπικά έντομα βρίσκονταν σε κάποιο είδος μαγικής αποστολής, αναζητώντας τη «χώρα του ποτέ» ή κάτι αντίστοιχα μυθικό.

Πρόσφατα διάβασα για μια μελέτη, που έγινε από τον Γάλλο Jean Henri Fabre, σχετικά με τις κάμπιες τροχιάς, όπως ονομάζονται και πιο συγκεκριμένα για το ένστικτό τους να ακολουθούν, με κλειδωμένο βήμα, η μια την άλλη.

Ο Fabre θέλοντας να μελετήσει αυτή τη συμπεριφορά, έβαλε τις κάμπιες, τη μια πίσω από την άλλη, σε μια σειρά γύρω από την περιφέρεια του χείλους μιας γλάστρας, έτσι ώστε το κεφάλι κάθε κάμπιας να ακουμπάει την μπροστινή της και στη συνέχεια τοποθέτησε την αγαπημένη τους τροφή στην μέση του κύκλου που είχαν σχηματίσει οι κάμπιες, γύρω από τη γλάστρα.

Μπορείτε να μαντέψετε τι έγινε;

Κάθε κάμπια ακολουθούσε τυφλά την μπροστινή της, για 7 ολόκληρες ημέρες, σε έναν ασταμάτητο κύκλο, γύρω από την τροφή, που αναζητούσαν, χωρίς όμως να τη βρουν ποτέ!

Ήταν τόσο απορροφημένες από τη ρουτίνα τους, από το να ακολουθούν η μια την άλλη, που δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό, μέσα σε αυτές τις 7 ημέρες, προκειμένου να εντοπίσουν την τροφή που βρισκόταν σε απόσταση μόλις 15 εκατοστών μακριά, να επαναπροσδιορίσουν την πορεία τους, να τραφούν και τελικά να επιβιώσουν.

Προς το τέλος της εβδομάδας, οι κάμπιες, άρχισαν να πέφτουν νεκρές από την εξουθένωση και την πείνα, 15 εκατοστά μακριά από την τροφή που έψαχναν.

Άραγε, πόσο διαφορετικοί είμαστε εμείς, από τις κάμπιες τροχιάς, όταν πρόκειται για τη ρουτίνα μας, τη μηχανικότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητά μας και την ευλαβικότητα με την οποία τηρούμε τους κανόνες που κάποιος άλλος έχει θέσει για λογαρισμό μας;

Θα πίστευε κανείς ότι εμείς οι άνθρωποι, με όλη μας τη μόρφωση και τις εξαιρετικά ανεπτυγμένες ικανότητες , είμαστε πολύ έξυπνοι ώστε να την πατήσουμε, από ένα τόσο φτηνό τρικ χειραγώγησης, όπως αυτό του Fabre.

Δυστυχώς δεν είμαστε.

Εθισμένοι στη συνεχή δραστηριότητα, μπερδεύουμε την αποτελεσματικότητα με την κίνηση, τη δράση με το νόημα. Βουτηγμένοι στην καθημερινή μας ρουτίνα, εκτελούμε τη μια εργασία μετά την άλλη σχεδόν μηχανικά, αυτόματα, χωρίς να πάρουμε το χρόνο να σκεφτούμε το «γιατί» πίσω από κάθε τι που κάνουμε. Γι’αυτό και πολλές βρισκόμαστε να κάνουμε κύκλους, που δεν διαφέρουν από αυτόν που έκαναν οι κάμπιες τροχιάς γύρω από τη γλάστρα.

Πάρε λίγο χρόνο να παρατηρήσεις τη δική σου καθημερινότητα.

Κάνεις πράγματα μόνο και μόνο επειδή «πρέπει»; Ζορίζεις τον εαυτό σου χωρίς λόγο, επιμένοντας να ακολουθείς μια μάταιη διαδρομή που δεν έχεις χαράξει εσύ η ίδια, για τον εαυτό σου, σε επαγγελματικό ή προσωπικό επίπεδο;

Σπάσε τη ρουτίνα σου.

Πάρε το χρόνο που χρειάζεσαι για να σκεφτείς τι πραγματικά θέλεις, επικεντρώσου σε αυτό, άλλαξε την πορεία σου, σπάσε τον κύκλο της επαναληπτικότητας, ανακάλυψε το δικό σου μονοπάτι και κάνε τα πρώτα σου βήματα προς την κατεύθυνση που έχεις επιλέξει ενσυνείδητα για τον εαυτό σου.

Και κάθε φορά που νιώθεις ότι είσαι πολύ απασχολημένη για να κάνεις κάτι προκειμένου να αλλάξεις τη ζωή σου, τους στόχους και την καθημερινότητα σου, σκέψου τις κάμπιες τροχιάς, μπορεί αυτό που αναζητάς να βρίσκεται μόλις 15 εκατοστά μακριά...

Αν θέλεις το 2018 να είναι η χρονιά που θα σπάσεις τον κύκλο της επανάληψης και θα διορθώσεις την πορεία σου ώστε να έρθεις πιο κοντά σε όσα είναι ουσιαστικά σημαντικά για εσένα, σου έχω πρόταση.

Εξασφάλισε τη θέση σου σε ένα από τα αυτοτελή 5ωρα Polestar Workshops που οργανώνονται αυτή την περίοδο και έλα να ανακαλύψεις το δικό σου φωτεινό αστέρι για τη χρονιά που έρχεται!